Δευτέρα, Δεκεμβρίου 27, 2010

Ο εχθρός μου


Πως την χωρω τοση μοναξία ;
Νιώθω τα πάντα γυρω μου να δηλώνουν εγκατάλειψη
Μέχρι και τα όνειρα ,με εγκατέλειψαν
Παλέυω σύνεχως με φαντάσματα
Φοβάμαι..Φοβάμαι να ελπίσω
Φοβάμαι πως με πρόδωσες ξανά καρδιά μου
Δε μπορω άλλο να σε συγχωρώ
Σε καταδικάζω αυτή τη φορά
-και η αφέλεια ;
Δεν θα είναι ελαφρυντικό σου
Είσαι ένοχη και σε μισώ που με σκοτώνεις ξανά
Βρήκα τελικά τον μεγαλύτερο εχθρο μου!


Κυριακή, Ιουλίου 18, 2010

Ξανθιά......με άδιέξοδα........


..Γίνονται σύνεχεια ''και άλλα'',όλα ασήμαντα ,όπως όλες οι λεπτομέριες που εσύ κατ'επίφαση τις ξεπερνάς κι αυτές κατ'ουσια προπορεύονται ..
Σαν τη σκια σου που τη μια στιγμη την αφήνεις πιο πίσω και την άλλη τη βρίσκεις μπροστά σου να γιγαντωνεται...
Κουραστικές κι οι λεπτομέριες και οι σκιές να τις διηγείσαι κατόπιν εορτής η να ματαιωπονείς κυνηγώντας τες..
Περνούν μέρες που μετριούνται με τρόπο ανορθόδοξο..το φόβο μου και την αναμόνη..
Οι ώρες μοίαζουν να χωρίζονται στα δυο, η θρηνος η τρελή χαρά,και λίωνεις σαν κερί κάτω απο τη φλόγα του πόνου σου και γίνεσαι οτι πότε δεν ήθελες να γίνεις και θα γίνει και αυτό που δε θες να πιστεψείς..¨ολα γίνονται ..Σαν κρίκος που ενας αν σπάσει ,σπαει όλη η αλύσιδα μετά.Σαν φυτίλι ,που απαξ κι ανάψει ,μεταφέρει το σπίνθηρα με ταχύτητα που δεν προλαβαίνεις και συγκλονίζεσαι απο την εκρηξη...Κάποτε τελείωνουν ολα..Ο χρόνος ,οι φόβοι μου μαζί με τις χαρές που τόσο πίστεψα ,ολα τελειωνουν..
Μέσα μου αναρωτίεμαι συνέχεια....''Γιατί ξανά,γιατι ξανά''....δεν υπάρχει απαντηση ,κανένας δεν θα μου τη δώσει ..Θα ηταν καλύτερα αν δεν καταλάβαινα;θα ήταν καλύτερα αν δεν εβλέπα αραγέ.....
Θα περάσει μια μέρα ''ολα περνούν''...τη χαρίζω σε οποιον τη χρειάζεται πάντα αυτή τη φρασούλα...Δε με ησυχάζει όμως...Ολα με κατηγορούν ο εαυτος μου με κατηγορεί...
Μακάρι να ήμουν κάποια άλλη......καπως αλλίως.....
Αν δε μπορείς θεούλή μου να με βοήθησεις αλλίως....βοήθησε με να αλλάξω....
Εγω πρόσπαθησα πολύ να αλλάξω...μόνο το χρώμα των μαλλίων μου κατάφερα να άλλαξω δραματικά στα τόσα χρόνια,η ίδια ήλιθια παραμένω..ας γίνω μια ξανθιά με πολλά ''έξοδα''που πουλάει,γιατι σαν ξανθιά με αδιέξοδα μόνο να πλήγωνομαι μπορώ....

Τετάρτη, Ιουνίου 30, 2010

''φύγε.......;........."




Προσπαθώ..Δε ξέρεις πόσο.......

Χαμογελώ συνέχεια ,όλα είναι καλά!Μμμμμ....ναι, μάλλον είμαι μίζερη καμμιά φορά μωρέ έχεις δίκιο..

Κοίταξε με!!Μόνη εδω μέσα ,ντυμένη ,βαμμένη ,σου αρέσουν τα μαλλιά μου ;Για μένα τα έφτιάξα !!Οχι,οχι δεν ειναι ανάγκη να μου πείς εσυ τίποτα ,μη κουραζόμαστε με βλάκειες τωρα ,φτάνει αυτή η μια ματιά που μου έριξες ....

Να σου πω αστεία ;Πανω στη κουβέντα πετάω πετυχημένες ατάκες..ισως γελάσεις και εσυ όπως οι άλλοι...
Μηπως δε νιώθεις καλά ,θες να σε χαιδέψω λιγάκι να νιώσεις καλύτερα;
Μια αγκάλια ,θα σε επνιγε άραγε τωρα η μήπως θες λίγη απο τη ζεστασιά της;
Μη μου αγχωνεσε δε θα μιλήσω ,οτι και αν νιώθω ,για οτι και αν αναρωτιέμαι ,δε θα σου μιλήσω για τους προβληματισμούς μου...τελοσπαντων, ναι, ξέρω.. οι δικοί μου προβληματισμοί και τα αγχη μπροστα στα δικά σου είναι γελοία,δε θα το συζητησουμέ..

Ηθέλα να σου ζητήσω και συγνώμη αντι να χαίρομαι που υπάρχεις απλά και μου ρίχνεις μια φευγαλαία ματιά,που είσαι εδω για να μπορώ να χαιδεψω κάποιον αν τύχει ,να τον αγκαλιάσω αν είναι η μέρα μου να είμαι κοντά του। Καμμια φορά υπερβαλλω ζητάω παραπάνω χρόνο ,που έχω ακούσει και να λένε τόσοι οτι ο χρόνος είναι χρήμα ,ζητώ παραπάνω ματίες ,ασε αυτές τις αγκαλίες μέσα στη ζέστη...πνιγεσαι καταλαβαίνω ,συγχωρεσε με που νιωθω ,θέλω ,αισθάνομαι πιο πολύ απο οσο αντεχείς σήμερα ,φέτος ,αυτό τον καιρό ,γενικά (;;;)Θα ξαναερθω αυριο αν θές φυσικά και ορκίζομαι, αυτή τη φορά θα ρωτήσω...''Είστε σε διάθεση να με θέλετε και να με αγαπάτε σήμερα απο κόντα ;'' αν δεν είστε θα κάτσω απέναντι η θα φύγω....σιώπηλά...

..σιγοψυθιρίζεις ....''φύγε''....μα προσπαθω να με πείσω....''Η ιδέα μου είναι''..........

Σάββατο, Ιουνίου 05, 2010

Η ''τσουλήθρα''


Εχω αρχίσει και κατεβαίνω εδω και καιρό ..
Στην αρχή προσέκτικα ,ενα –ενα τα σκαλιά...
Τωρα τελευταία ‘’παιδικά’’...σαν να κάνω τσουλίθρα....
Θυμάμαι ενα κοριτσακί όταν ήμουν μικρή ,σε κάποια παιδική χαρά...έκανε τσουλήθρα και στο τέλος της ,κάπως, δε θυμάμαι πως, γύρισε ανάποδα και χτύπησε το κεφαλάκι της σε μια πέτρα τεράστια που ήταν κάτω,έτρεξε η μαμά της την σήκωσε και έφυγαν τρέχοντας....
Ε,σε αυτή...στην ίδια τσουλήθρα είμαι και εγω....άλλα δε θέλω τη μαμά μου κοντά..κανέναν δε θέλω..θα πρέπει να σήκωθώ μόνη ...Οσο μόνη είμαι ...
Τη φοβάμαι τη μοναξιά..απο μικρή την φοβόμουν..πιο πολύ απο τους ήχους στο σκοτάδι που με έκαναν να τρέμω ... η σκέψη πως θα έμενα μόνη ...
Ακόμη και με πολλόυς ανθρώπους γύρω μου ένιωθα μόνη ...σαν να ήμουν το καράβι και οι γύρω μου ξέρες που χαζοσυναντούσα στη μέση των ωκεανων...εγω στο μυαλό μου όμως είχα λιμάνια ...σίγουρη στεριά...
Βαριέμαι ,βαριέμαι να θυμάμαι τι πίστευα και τι ήλπιζα τόσα χρόνια...Η ζωη μου έχει αποδείξει ποικιλοτρόπως οτι ημουν και είμαι απλά μια ηλίθια ,αποτυχημένη παραμυθατζού।Το κοριτσάκι που ανεβαίνει πάνω σε τσουλήθρες που έχουν πέτρες στο τέλος τους και πέφτει πάντα με το κεφάλι...φυσικά χτυπά...δεν έχει όμως άγνοια κυνδυνου πια...ειναι αυτο που λέμε...αδιόρθωτο !


Τετάρτη, Μαΐου 12, 2010

Διάλειμμα Χαρᾶς


Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλοι ἐκεῖνο τὸ πρωὶ
θεέ μου πόσο χαρούμενοι.
Πρῶτα γυάλιζαν οἱ πέτρες τὰ φύλλα τὰ λουλούδια
ἔπειτα ὁ ἥλιος
ἕνας μεγάλος ἥλιος ὅλο ἀγκάθια μὰ τόσο ψηλὰ στὸν οὐρανό.
Μιὰ νύμφη μάζευε τὶς ἔνοιές μας καὶ τὶς κρεμνοῦσε στὰ δέντρα
ἕνα δάσος ἀπὸ δέντρα τοῦ Ἰούδα.
Ἐρωτιδεῖς καὶ σάτυροι παῖζαν καὶ τραγουδοῦσαν
κι ἔβλεπες ρόδινα μέλη μέσα στὶς μαῦρες δάφνες
σάρκες μικρῶν παιδιῶν.

Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλο τὸ πρωΐ
ἡ ἄβυσσο κλειστὸ πηγάδι
ὅπου χτυποῦσε τὸ τρυφερὸ πόδι ἑνὸς ἀνήλικου φαύνου
θυμᾶσαι τὸ γέλιο του: πόσο χαρούμενοι!

Ἔπειτα σύννεφα βροχὴ καὶ τὸ νοτισμένο χῶμα
ἔπαψες νὰ γελᾶς σὰν ἔγειρες μέσα στὴν καλύβα
κι ἄνοιξες τὰ μεγάλα σου τὰ μάτια κοιτάζοντας
τὸν ἀρχάγγελο νὰ γυμνάζεται μὲ μία πύρινη ρομφαία-
«Ἀνεξήγητο» εἶπες «ἀνεξήγητο
δὲν καταλαβαίνω τοὺς ἀνθρώπους ὅσο καὶ νὰ παίζουν μὲ τὰ χρώματα εἶναι ὅλοι τους μαῦροι»। (Γιώργος Σεφέρης)

....και ήσουν και εσυ μαύρος τελικά??

....πίστεψα πως ολα τα χρώματα του κόσμου ηταν

μαζεμένα πάνω σου ??




Πέμπτη, Απριλίου 29, 2010

Πρόσεχε.....''Χαμόγελο''


Επιμένεις . Συνεχίζείς να περιμένεις ..
Προσπαθείς να διώξεις τις κακές σκέψεις ..
Πετας κουβάδες με φωτεινά χρώματα στις ώρες σου ,
να πάψουν να είναι γκρι ,μουντές ..

Παιρνεις βαθυες ανάσες ,φυλακίζεις τη θλίψη μέσα σου,
φοράς το πιο μεγάλο σου χαμόγελο και βγαίνεις ..
Πίνεις , συζητάς πάντα με χαμόγελο .
Βαζεις και πολύ ρούζ να φαινεσαι πιο φρέσκια ..

Λες αστεία ,όλοι γελούν ,γελάς και εσυ
Πολλά μάτια πάνω σου παντα ''προσεχε ,χαμόγελο''
σου ψυθιριζει κατί μέσα σου..μη ξεχνιεσαι ..
ρουφας με μανία το τσιγαρο,να ξεκουραστουν να χείλη σου..

Η ματιά σου τρέχει ,κοιτά πιο πέρα απο τις είκονες
κάπου χάνεται ..σβηνονται όλα είκόνες ,ήχοι..
Στα αυτια σου έρχετε μόνο ενας ήχος..της καρδιάς..
Το μυαλό ξαναρχίζει να λειτουργει..φωνάζει..
''Πρόσεχε ,χαμόγελο''!

Τετάρτη, Απριλίου 28, 2010

Η μοναξία είναι απο Χώμα

Τι θα πει να φύγω μακριά σου για να γλιτώσω?
Δεν είναι ζήτημα τόπου το φευγιό.
Να γλιτώσω δηλαδή από τι? Από την αγωνία μου να γλιτώσω, από τον πόνο μου να γλιτώσω. Με τσούζει το μάτι μου και το βγάζω να μην τσούζει. Κι ύστερα τι?
Κι ύστερα τι? Λέει όλη μου η ύπαρξη σήμερα έτσι όπως περπατά σε ανοιξιάτικο χωματόδρομο κι επιστρέφει. Τι? Κι επιστρέφει.

Στάθηκα δειλός, κατουριόμουν πάνω μου, σα λαγός τόβαζα στα πόδια. Είναι ύψιστη δωρεά ο πόνος μάτια μου. Τα πιο σπουδαία μετά από πόνο κερδίζονται κι η διεισδυτική λεπτή όραση μέσα από πόνο ανατέλλει.
Η χαρά να σ'έχω ζητά για τίμημα την αγωνία μου. Έρχομαι να στην ξαναδώσω. Το μέγεθος της χαράς καθορίζει το μέγεθος της αγωνίας. Είναι δίκαιο το αποδέχομαι. Η ηδονή να σ'αγγίζω ζητά για τίμημα τη ζωή μου. Στην φέρνω. Αξίζει! Αξίζει! Κι έρχομαι. Ρίζα ζωής είναι ο πόθος μου.

Πυρήνας κόσμου που πάλλει καυτερός, πορφυρός, πληγή γέννας και γεννά κόσμους. Είμαι ριζωμένος σε σένα απ' όταν σε γνώρισα και δεν γίνεται να ξεριζωθώ............
...........Ο πιο μοναχικός δρόμος στον κόσμο αγάπη μου που μ έπαιρνε μακριά σου είναι δρόμος κυκλωτός κι επιστρέφει πάλι σε σένα.
Οδοιπορώ μακριά σου προς κοντά σου απ'την στιγμή που γεννήθηκα. Τρομάζω, στέκομαι κι αναρωτιέμαι : Ποια είσαι? Χωρίς να πάψω να έρχομαι..."
(Μαρω Βαμβουνάκη)

Πέμπτη, Απριλίου 22, 2010

Ενας Πολεμιστής . . .


Ένας πολεμιστής εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για να μάθει.

Οι αποφάσεις του λαμβάνονται με θάρρος, νηφαλιότητα και καμιά φορά με μία δόση τρέλας.Δέχεται τα πάθη του και τα ζει έντονα…

…χωρίς έμπνευση και εμπειρία, δεν υπάρχει εκπαίδευση που να φέρνει αποτελέσματα.

Ένας πολεμιστής δεν περνάει τις μέρες του προσπαθώντας να παίξει το ρόλο που επέλεξαν άλλοι γι’ αυτόν.

Για να πιστέψει στο δρόμο του,δεν έχει ανάγκη να αποδείξει πως ο δρόμος του άλλου είναι λανθασμένος.

…στον πόλεμο και στον έρωτα δεν είναι δυνατό να προβλεφθούν όλα.

Ένας πολεμιστής του Φωτός μοιράζεται τον κόσμο του με εκείνους που αγαπά.

Ένας πολεμιστής του Φωτός διατηρεί πάντα την καρδιά του άδεια από το συναίσθημα του μίσους.

…ξέρει πως το ένστικτο είναι το αλφάβητο του Θεού και συνεχίζει να ακούει τον άνεμο και να μιλάει με τα αστέρια.

Είναι διάφανος στις πράξεις του και μυστικοπαθής στα σχέδιά του.

Ένας πολεμιστής δεν επιτρέπει στον εαυτό του να τρομάξει όταν ακολουθεί αυτό που έχει ανάγκη .Χωρίς αγάπη, αυτός δεν είναι τίποτα.

Αδικίες συμβαίνουν.Όλοι μπλέκονται σε καταστάσεις που δεν τους αξίζουν…

Αυτός γνωρίζει πως από τις μάχες που έδωσε στο παρελθόν πάντα έμαθε κάτι. Κι όμως, πολλά απ' αυτά τα μαθήματα έκαναν τον πολεμιστή να υποφέρει περισσότερο απ' όσο ήταν απαραίτητο. Αρκετές φορές έχασε τον χρόνο του πολεμώντας για ένα ψέμα. Και υπέφερε γι' ανθρώπους που δεν ήταν άξιοι της αγάπης του. Οι νικητές δεν επαναλαμβάνουν το ίδιο λάθος. Γι' αυτό ο πολεμιστής διακινδυνεύει την καρδιά του μόνο για κάτι που αξίζει τον κόπο.

Οι πραγματικοί σύντροφοι ενός πολεμιστή βρίσκονται πάντα στο πλευρό του,τόσο στις δύσκολες,όσο και στις ευνοϊκές στιγμές.

Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες είναι απαραίτητο να δράσεις και άλλες κατά τις οποίες πρέπει απλώς να υπομείνεις.

Ο πολεμιστής γνωρίζει πως ένα μεγάλο όνειρο αποτελείται από ένα σωρό διαφορετικά πράγματα,ακριβώς όπως το φως του ήλιου είναι το σύνολο εκατομμυρίων ακτινών.

Ο πολεμιστής του φωτός γνωρίζει πως κανείς δεν είναι ανόητος και πως η ζωή είναι η δασκάλα όλων, όσο καιρό κι αν απαιτεί αυτό.
Αυτός δίνει πάντα τον καλύτερο εαυτό του και περιμένει το καλύτερο από τη ζωή. Επιπλέον, γενναιόδωρα, προσπαθεί να υποδείξει σε όλους τις δυνατότητες του.
Κάποιοι σύντροφοι σχολιάζουν: "Υπάρχουν άνθρωποι αχάριστοι".
Ο πολεμιστής δεν αφήνει να τον αποθαρρύνουν. Και συνεχίζει να παρακινεί τον πλησίον του, επειδή κι αυτός είναι ένας τρόπος να κεντρίζει τον εαυτό του.

Τετάρτη, Απριλίου 14, 2010

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΕΝΑ


Σοῦ εἶπα:
- Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
- Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες।

(Κική Δημουλά -Ποιηση)

Τρίτη, Απριλίου 13, 2010

..και όταν πέσουν οι μάσκες..?

Καμιά φορά …ξαφνικά κοιτάς γύρω σου και έχουν αλλάξει όλα ……?.......
Όχι βέβαια … καμιά φορά κοιτάς γύρω σου και βλέπεις όσα ήταν πάντα εκεί και εσυ δε τα έβλεπες ..κοιτάς τους ίδιους ανθρώπους που μέχρι χθες γελούσες μαζί τους , έκανες παρέα ,έκανες πράγματα , τους πιστευες η ίσως και να τους θαυμαζές …. αλλά δεν τους γνωρίζεις πια … Είναι σαν να σου τους σύστησαν μόλις..
Σε κάποιους έπεσε η μάσκα κατά λάθος και δε πρόλαβαν να τη φορέσουν πριν τους δεις ..
Σε κάποιους την τράβηξε κάποιος απότομα..( αυτοί μπορεί και να κοκκινίσουν από ντροπή και καλά) .
Σε κάποιους άλλους τη σήκωσες εσύ ο ίδιος δειλά να δεις τι έχει από κάτω…
Μα με όλους ένιωσες το ίδιο πράγμα … μια τόσο βαθιά απογοήτευση ..το ίδιο γκρέμισμα ..Τι σημαίνει πια Άνθρωπος ρε παιδιά ,τι ? Με ποια λογική και με ποια ηθική σας βολεύει ανάλογα με τον τρόπο της ζωής σας και το φύλο σας φυσικά να βαδίζετε ?
¨Έχω αρχίσει και μισώ εμένα με όλα αυτά .. εμένα και τον ηλίθιο τρόπο που μεγάλωσα ..πρέπει να με μισήσω για να μην αρχίσω και με λυπάμαι και με σιχαθώ τελείως πια .
Βαρέθηκα να δικαιολογώ τα αδικαιολόγητα , βαρέθηκα να απογοητεύομαι ,βαρέθηκα να προσπαθώ να βρω τι ψυχολογικά έχει ο καθένας .. ¨Όλοι λειτουργούν Κατά το Κ@υλούν’’.. Ούτε δικαιολογίες ,ούτε ψυχολογικά ,ούτε τίποτα ρε .. Ποιόν δουλεύεται πια ? Εμείς δεν έχουμε ψυχολογικά ? Εμάς δεν μας έχουν πονέσει ,εμείς δεν έχουμε χίλιους δυο λόγους να γίνουμε πιο μ@λ@κες από εσάς ? Μόνο δικές σας είναι οι βρώμικες επιλογές θαρρείτε ?
Λες και η ανιδιοτελής αγάπη σας περιμένει όλους λίγο παρακάτω .Σε κάτι νέο …Λες και δε θα γίνει μετά από λίγο καιρό παλίο το κάθε νέο που μπορεί να έρθει σήμερα .. Η απόλυτη κατάντια της αγάπης ,των σχέσεων ,του έρωτα ,της οικογένειας .. Χρυσή η εποχή μας από όλες τις απόψεις ….
Και όποιος κατά τύχη δεν έχει εναρμονιστεί πλήρως με το πνευμά ?Να παει να γ@μηθει κ αυτός με όποιον να ναι , όπου να ναι ,ότι είδους σχέση η δεσμευση και αν έχει στη ζωή του .. είναι το μόνο που θα θεωρείθει άξιο λόγου για τους πολλούς και θα τον ανεβάσει και σε προσωπικό επίπεδο ..
Και αν μιλώ άσχημα σήμερα , χρησιμοποιώντας κακές λέξεις και είμαι μέσα στη μαύρη μαυρίλα … Συγχωρέστε με και ας μου πει κάποιος σε τι πρέπει να ελπίζει η κάθε νέα , ελεύθερη κοπέλα και ποια πρότυπα μπορεί να έχει πια ? Ο κάθε νέος ελεύθερος άνθρωπος με ένα ίχνος ανθρωπιάς και ρομαντισμού …


Τετάρτη, Απριλίου 07, 2010

Χωρίς τίτλο

Έρχεσαι πάλι……παλιά χαιρόμουν και καμάρωνα όταν ερχόσουν…Δε χαίρομαι πια…

Έκανα τα στραβά μάτια τόσες μέρες..λες και θα σε απέφευγα ..

Από χθες μου κόλλησες πάλι στο μυαλό..Ξύπνησα σήμερα με ένα βάρος …ασήκωτο …κάθισα ξαπλωμένη και σκεφτόμουν…Καθέ χρόνο μου… Εσυ με έριξες τόσο άραγε??Μόνο λάθη μέτρησα..Λάθος επιλογές ,λάθος κινήσεις ,λάθος άνθρωποι…λάθη-λάθη-λάθη……και πέρασαν τα χρόνια φιλαράκι μου ..πέρασαν και είμαι ένα λάθος που ακόμη υπάρχει….ετσι λέω δηλαδή …ότι υπάρχω….

Πώς να το κρύψω πια ότι μεγάλωσα ? με νοιάζει για τους άλλους…..απο εμένα πως θα το κρύψω?Μεγάλωσα …….και μυαλό ως φαίνεται δε θα βάλω ποτέ ……

‘’Θα μεγαλώσεις και θα σκληρύνεις’’

‘’θα συνηθίσεις

‘’Η ζωή θα σε κάνει να δείς με άλλα μάτια।…’’

Αυτά και άλλα τόσα που άκουσα χιλιάδες φόρες τριγυρνούν στο μυαλό μου…

Με κορόιδευαν για να νιώθω καλύτερα ?Η έπρεπε να έχω αλλάξει και έχω μείνει πίσω..?

Φοβάμαι να κοιτάξω πίσω,φοβάμαι να κοιτάξω μπροστά…φοβάμαι όταν σκέπτομαι το τώρα….Εχω πίασει τόσες φορές τον εαυτό μου τελευταία να φοβάται να χάρεί,να έλπισει ..

Δε θα ζητήσω να μου φέρει τίποτα αυτός ο χρόνος ….Δε θα κάνω ευχές……

Θα περιμένω απλά…

Πέμπτη, Μαρτίου 25, 2010

Μια βόλτα

¨Εκανα μια βόλτα απόψε πριν επιστρέψω σπίτι..

Βασικά έφτασα από κάτω ,έμεινα λίγο στο αμάξι να ακούσω μέχρι τέλους το κομμάτι στο ραδιόφωνο …

’’Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια...τίποτα δε χάθηκε ακόμα,όσο ζούμε και πονάμε ..Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια ,μόνο τρόπο να κοιτάνε…’’

Ξανά άνοιξα τη μηχάνη και πήγα στα μέρη που μεγάλωσα ,πέρασα από το δημοτικό μου ,από το γυμνάσιο ,το λύκειο …από τις πλατείες και ας τις έζησα λίγο..ακόμη και από το κάφε που βγήκα πρωτη φόρα και ας ήμουν ολόκληρη γυναίκα..βρέθηκαν και στο δρόμο μου κάποια σπίτια ‘’φίλων΄΄που χάθηκαν ..στο χρόνο? ..στη διαδρομη?….ποιος νοίαζεται…

Δεν είχαν σήμασια τα μέρη ..ούτε οι άνθρωποι…τα όνειρα μου ήταν μέσα σε όλα αυτά ..Δεν έκανα ποτε σχέδια εγω ,όνειρα ήξερα να κάνω..και αφού ολοι λένε ότι δεν εχω ξυπνήσει ακόμη ..είπα μήπως τα ξαναβρω έτσι να τους ριξω μια πιο κοντινή ματιά …Με τα ίδια μάτια ,αφού χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια..ηθελα να δω πόσο άλλαξε ο τρόπος που κοιτάνε..

Και είδα………

‘’Πάμε σπίτι μας Κατερινάκι μου’’σκέφτηκα…’’Μάλλον είσαι ανίκανη να αλλάξεις τον τρόπο’’

και γυρισα πίσω……..


Παρασκευή, Μαρτίου 19, 2010

Το ''Ερωτικο''της Ελευθεριας...

Καημός αλήθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου.

Στενό βαθύ και θλιβερό
που θα θυμάμαι για καιρό
τι μου στοιχίζει στην καρδιά
το ξαναπέρασμά του.

Ας είν' ωστόσο, τι ωφελεί......[...]

Ίσως μια μέρα όταν χαθώ
γυρνώντας πάλι στο βυθό
και με τη νύχτα μυστικά
γίνουμε πάλι ταίρι ..........[...]


Τρίτη, Μαρτίου 02, 2010

Παραμύθια...;.....!


''ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ''
ΚΡΥΨΕ ΜΕ ΜΕΣΑ ΣΟΥ, ΠΩΣ ΖΩ ΝΑ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΕ
ΤΑ ΠΑΡΑΜΥ8ΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΔΙΩΞΩ ΠΑΛΙ ΑΡΝΟΥΜΕ
ΒΑΖΩ ΦΩΤΙΑ ΚΑΠΝΟΙ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΝ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΜΟΥ
ΜΕΣ ΣΤΟΥΣ ΚΑΠΝΟΥΣ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΜΟΥ
ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΕΧ
ΕΙ ΕΛΠΙΔΕΣ
ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΓΝΟ , ΜΕΣΑ ΣΕ ΧΑΡΤΙΝΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ

ΔΕ ΖΗΤΗΣΑ ΠΑΛΑΤΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΧΤΙΣΟΥΝ

ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΝΑ ΜΟΥΝΑ ΣΕ ΚΑΣΤΡΟ ΦΩΤΕΙΝΟ
ΔΕ ΖΗΤΗΣΑ ΒΑΣΣΙΛΙΣΑ ΝΑ ΕΧΩ
ΒΑΣΣΙΛΙΣΑ 8Α ΣΕ ΕΚΑΝΑ ΕΓΩ

Κ ΑΝ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΔΕΝ 8ΕΛΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΒΑΛΕΙΣ
ΜΕ ΤΑ ΧΑΖΑ ΜΟΥ ΠΑΡΑΜΥ8ΙΑ ΝΑ ΝΤΥ8ΕΙΣ
ΣΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΠΟΚΟΙΜΗΣΟΥ
8Α ΜΕΙΝΩ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΨΕ ΤΟ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ
ΤΙ Κ ΑΝ ΔΕ ΜΠΟΡΕΣΑ ΠΟΤΕ ΝΑ Σ'ΑΠΟΚΤΗΣΩ.
ΣΤΟ ΠΑΡΑΜΥ8Ι ΜΟΥ ΑΝ 8ΕΛΩ 8Α ΣΕ ΒΡΗΣΚΩ

ΔΕ ΖΗΤΗΣΑ ΠΑΛΑΤΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΧΤΙΣΟΥΝ
ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΝΑ ΜΟΥΝΑ ΣΕ ΚΑΣΤΡΟ ΦΩΤΕΙΝΟ
ΔΕ ΖΗΤΗΣΑ ΒΑΣΣΙΛΙΣΑ ΝΑ ΕΧΩ
ΒΑΣΣΙΛΙΣΑ 8Α ΣΕ ΕΚΑΝΑ ΕΓΩ


'''Ιππότης''

Μες στο μελάνι κρύβονται οι πιο γλυκές μου λέξεις,
δε τις χρειάστηκε κανείς αν 8ες να το πιστέψεις.
Μέσα στη πιο βα8υά σιωπή έχουν ακούστει
τα λόγια που ''παράπονα''εχουν μεταφταστεί
Μέσα σε λόγια ανήκουστα τα εχω ολα κλείσει
για κάποιον ιδιαίτερο τα εχω ολα κρατήσει

..και αν μου χα8είς στο δρόμο σου άγνωστε ταξιδιώτη
και αν σε σκοτώσουν-τρελαθείς ατρόμητε ιππότη
θα μείνω στο παράθυρο το δρόμο να κοιτάζω
οι ελπίδες είναι φίλες μου μαζί τους δε τρομάζω..

Σε νύχτες μελαγχολικές τα εχω φυλαγμένα
τα οσα με χαμόγελα 8α μου'χες ειπωμένα
και αν ονειροβατω όπως λεν ολοι για μένα
είναι που πάντα στη ζωή για ολα έχουν φρένα
Ατρόμητε Ιππότη μου,μου λένε δεν υπάρχεις
ΔΕ θα σαι όμως στη μορφη Καρδιά ιππότη θα χεις !


Τα έγραψα πριν πολύ-πολύ καιρό...Τα ξαναδιάβασα σήμερα ...
Τα αγαπώ πολύ..
Ονείρευομουν να μου πεί κάποιος το ας πουμε ''ρεφρειν'' του πρώτου...
Ενα δίκο μου Παραμύθι ,όλοδικο μου..με τα όλα του..
Με τον ''βασσιλια''του ,την ''βασσιλισα''του,το άλογο...
Μια αγάπη που ξεπερνάει όλα τα εμπόδια και φύσικα happy end!
Ας τους να λένε οτι μεγάλωσα ..... (σπάσε και τους καθρέφτες στην ανάγκη)..



Δευτέρα, Φεβρουαρίου 22, 2010

Η Νεράιδα & ο δράκος


Ήταν κάποτε ένα δράκος. Ζούσε μοναχός σε χαμένες στα βουνά σπηλιές. Περνούσε τη μέρα του τριγυρνώντας από εδώ από εκεί.. αν και τον περισσότερο χρόνο καθόταν και συλλογιζότανε.
Τι να κάνει ένας φτερωτός δράκος σε αυτά τα μέρη; Γιατί δεν βρίσκει άλλους δράκους να συναντήσει ;
Μία ημέρα εκεί που καθόταν ήρεμα, ήρθε μία παιχνιδιάρα νεράιδα και άρχισε να του πειράζει τα αυτιά.

Ξαφνιάστηκε. Ήταν η πρώτη φορά που κάτι έμψυχο δεν φοβότανε μπροστά στην θέα του .
Γύρισε και την κοίταξε κατάματα ενώ αυτή συνέχιζε να του χαμογελάει.

- Δεν φοβάσαι μήπως σε καταπιώ ;
- Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις.
- Δεν φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα ;
- Όχι.. όποτε θέλω εξαφανίζομαι.
- Δεν φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω ;

Η νεράιδα σάστισε. Γιατί ένας δράκος να αγαπήσει μία νεράιδα . Γιατί μία νεράιδα να μη φοβάται ένα δράκο.

(η νεράιδα συνέχισε..)
- Όχι... όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Ο δράκος ένοιωσε ξαφνικά την επιθυμία να την αγκαλιάσει.. να την φιλήσει.

Άπλωσε τα χέρια του αλλά τα νύχια μπήκαν βαθειά στη σάρκα της .
Άνοιξε το στόμα του αλλά έβγαλε φωτιές και τα φτερά της νεράιδας κάηκαν.
Έβγαλε δάκρυα από τα μάτια του αλλά αυτά την έπνιξαν.

Η νεράιδα κάθισε και πέθανε στην αγκαλιά του.. ο δράκος ήταν και πάλι μόνος.

Δεν αρκεί λοιπόν να το θέλεις, πρέπει και να μπορείς να... αγαπήσεις τον άλλον.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 15, 2010

Και ...έτρεχε,έτρεχε......



Ε και ;;

Και τι έγινε τώρα και πέταξες πάλι τα χαμόγελα σου στα σκουπίδια ;

Αφήσες τα μάτια σου να μουσκέψουν ,'εβαλες οτι βρήκες μπροστά σου ,πήρες τις ρόδες σου
και άρχισες να τρέχεις μακρυά..να της ξεφύγεις..και αυτή η ρουφιάνα η θλίψη άρχισε να τρέχει πιο γρήγορα..
Εσυ κοιτούσες πίσω να δείς αν χανόταν και αυτή ήταν μπροστά σου..΄στο μεσαίο καθρέφτη ,σε κοιτούσε...

-Φύγε σε παρακαλώ..

-Εδω δίπλα θα κάτσω ,δε θα σε ενοχλήσω και κοίτα το δρόμο χαζή ξανθιά ,εσύ με πήρες μαζί σου ..

......Εγω την πήρα μαζι μου ;.......

Δυνάμωσες το ράδιο ,ούτε που άκουγες ..να την ενοχλήσεις ήθελες..να φύγει ,να φύγει...
Αυτή γινόταν πιο μεγάλη..γέμισε ολο το αμάξι..μέχρι και πίσω μπήκε και ας είναι χαλασμένη η ΄΄πόρτα΄΄..Να και ενα θηλύκο που τα καταφέρνει όλα..μέχρι και το δρόμο γέμισε με σημάδια της ..

Σταμάτησες στην άκρη του δρόμου και σκούπισες τα μάτια σου ..
Γύρισες το καθρέφτη και τα κοίταξες..και έγινε ενα μαγικό...άδειασε το αμάξι,ο δρόμος ...
Ειχε μπέι όλη εκεί μέσα στο συνηθισμένο σου καστανό βλέμμα...
Τα έκλεισες ξαφνικά και ακούμπησες το κεφάλι πίσω...

-Θα σε φυλακίσω εδώ....

Και αυτή τότε ξαναγίνε δάκρυ και άρχισε να το σκάει.....και έτρεχε,έτρεχε....

.....με παράπονο......


Πέμπτη, Φεβρουαρίου 04, 2010

Μια '' Λαική'' Καντάδα

Μια καντάδα....
Που ποτέ δε θα ζήσω...
Ποιος κάνει καντάδες πια?

Ετσι..Λίγο θα ξαπλώσω να κάνω πως κοιμάμαι..
Θα κλείσω τα μάτια και θα βρεθω στο μπαλκόνι
οχι στο δικό μου..
Σε ενα άλλο..Θα είναι βράδυ...
Ολα τα βραδυα της ζως μου θα είναι!

'' Ξύπνα, μικρό μου, κι άκουσε
κάποιο μινόρε της αυγής,
για σένανε είναι γραμμένο ''...

Σςςςς...μη σε ακούσει κανείς να μιλας για αυτά...
Ονειροπαρμένη πάλι θα σε πουν ??
Ονείροπόλα είμαι,ήμουν...Αφήστε να μείνω παρακαλώ...

Τρίτη, Ιανουαρίου 26, 2010

Θέλω τη μέρα που θα φύγεις...

.....απ 'το πρωι να μου γελας
και οταν τη πόρτα θα ανοίγεις
να είναι σαν να μ'αγαπάς........

Παρασκευή, Ιανουαρίου 15, 2010

Καλό ταξίδι

Να μιλήσω για αδικία?
Να μιλήσω για την κακιά στιγμή ?
Να πω για το ποσο ανεύθυνοι είναι οσοι πίνουν και παιρνούν το τιμόνι στα χέρια τους?
Οτι και να πω είναι λίγο ,δεν εχουν σημασία τα λόγια οταν τα αποτελέσματα είναι τόσο τραγικά..
Θέλω να πω πόσο καλός άνθρωπος ήταν ,πόσο καλός πατέρας ,πόσο καλός φίλος..μου φαινεται κοινό όμως ,λίγο για εκείνον ..
Περιεργη είσαι ρε ζωη .. περιεργη ..
Δε θέλω να πω για τον θεούλη ,τι να μας κάνει και εκείνος έτσι που έχουμε γίνει οι άνθρωποι?Θα λυπάτε και εκείνος απο εκεί πάνω άλλα δε μπορεί να κάνει τίποτα..
Δε πίστευα που είχα έρθει χθες ,οτι ήμουν εκεί για να σε χαιρετήσω για πάντα ..με τόσες τραγικές φιγούρες γύρω μου ,τη μαμά σου,τη γυναίκα σου,το γιο σου,όλους.. .. η μικρή σου πρασινομάτα δεν ήρθε .. έχει τρομάξει μου είπε η Μαρία ..
Τι άλλο να γράψω??Δε θα γράψω..
Καλό ταξίδι Μανώλη μου ..Δε θα σε ξέχασω ποτέ ..Κανείς δε θα σε ξεχάσει..



Δευτέρα, Ιανουαρίου 04, 2010

Πάντρεμα...

Έχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους, που έψαχναν απεγνωσμένα την ελευθερία της ψυχής τους. Πέρασαν βουνά, θάλασσες και ποτάμια, μοναχικοί καβαλάρηδες πάντα, εραστές μια χίμαιρας που την είχαν βαφτίσει ελευθερία.
Αυτού του είδους οι άνθρωποι μοιάζει να ψάχνουν τελικά για την παγίδα τους.
Μοιάζει να ψάχνουν, κάπου να αιχμαλωτιστούν.
Κάπου να χαρίσουν, κάπου να πετάξουν, την ελευθερία που ήδη κουβαλάνε μέσα τους, χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν.
Μερικοί, μπαίνουν σε ναρκοπέδια και χάνονται.
Άλλοι βρίσκουν τη μεγάλη παγίδα και παγιδεύονται.
Ολότελα. Για πάντα.
Μόνο που δεν παραδέχονται ποτέ, πως εκεί που έφτασαν, είναι παγίδα.
Της δίνουν απλώς μια άλλη ονομασία. Χρέος, ας πούμε. Θυσία. Αποστολή.
Έτσι για να μπορούνε δηλαδή, άμα λάχει, να φοράνε το καπελάκι τους, στραβά.

....και εγω.....

Πάντα φεύγω.
Φεύγω,φεύγω , και πάντα φτάνω εκεί ακριβώς
απ' όπου έχω φύγει.
Μια ατέρμονη , αδιέξοδη φυγή. Σαν λιποταξία .
Μακάρι να μπορούσα κάποτε να φύγω από τη φυγή μου ..
Μα μου φαίνεται πως είναι πια αργά . Σουρούπωσε ...

Πάντρεμα αποσπασμάτων της υπέροχης Αλκυόνης Παπαδάκη...