Δευτέρα, Φεβρουαρίου 22, 2010

Η Νεράιδα & ο δράκος


Ήταν κάποτε ένα δράκος. Ζούσε μοναχός σε χαμένες στα βουνά σπηλιές. Περνούσε τη μέρα του τριγυρνώντας από εδώ από εκεί.. αν και τον περισσότερο χρόνο καθόταν και συλλογιζότανε.
Τι να κάνει ένας φτερωτός δράκος σε αυτά τα μέρη; Γιατί δεν βρίσκει άλλους δράκους να συναντήσει ;
Μία ημέρα εκεί που καθόταν ήρεμα, ήρθε μία παιχνιδιάρα νεράιδα και άρχισε να του πειράζει τα αυτιά.

Ξαφνιάστηκε. Ήταν η πρώτη φορά που κάτι έμψυχο δεν φοβότανε μπροστά στην θέα του .
Γύρισε και την κοίταξε κατάματα ενώ αυτή συνέχιζε να του χαμογελάει.

- Δεν φοβάσαι μήπως σε καταπιώ ;
- Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις.
- Δεν φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα ;
- Όχι.. όποτε θέλω εξαφανίζομαι.
- Δεν φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω ;

Η νεράιδα σάστισε. Γιατί ένας δράκος να αγαπήσει μία νεράιδα . Γιατί μία νεράιδα να μη φοβάται ένα δράκο.

(η νεράιδα συνέχισε..)
- Όχι... όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Ο δράκος ένοιωσε ξαφνικά την επιθυμία να την αγκαλιάσει.. να την φιλήσει.

Άπλωσε τα χέρια του αλλά τα νύχια μπήκαν βαθειά στη σάρκα της .
Άνοιξε το στόμα του αλλά έβγαλε φωτιές και τα φτερά της νεράιδας κάηκαν.
Έβγαλε δάκρυα από τα μάτια του αλλά αυτά την έπνιξαν.

Η νεράιδα κάθισε και πέθανε στην αγκαλιά του.. ο δράκος ήταν και πάλι μόνος.

Δεν αρκεί λοιπόν να το θέλεις, πρέπει και να μπορείς να... αγαπήσεις τον άλλον.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 15, 2010

Και ...έτρεχε,έτρεχε......



Ε και ;;

Και τι έγινε τώρα και πέταξες πάλι τα χαμόγελα σου στα σκουπίδια ;

Αφήσες τα μάτια σου να μουσκέψουν ,'εβαλες οτι βρήκες μπροστά σου ,πήρες τις ρόδες σου
και άρχισες να τρέχεις μακρυά..να της ξεφύγεις..και αυτή η ρουφιάνα η θλίψη άρχισε να τρέχει πιο γρήγορα..
Εσυ κοιτούσες πίσω να δείς αν χανόταν και αυτή ήταν μπροστά σου..΄στο μεσαίο καθρέφτη ,σε κοιτούσε...

-Φύγε σε παρακαλώ..

-Εδω δίπλα θα κάτσω ,δε θα σε ενοχλήσω και κοίτα το δρόμο χαζή ξανθιά ,εσύ με πήρες μαζί σου ..

......Εγω την πήρα μαζι μου ;.......

Δυνάμωσες το ράδιο ,ούτε που άκουγες ..να την ενοχλήσεις ήθελες..να φύγει ,να φύγει...
Αυτή γινόταν πιο μεγάλη..γέμισε ολο το αμάξι..μέχρι και πίσω μπήκε και ας είναι χαλασμένη η ΄΄πόρτα΄΄..Να και ενα θηλύκο που τα καταφέρνει όλα..μέχρι και το δρόμο γέμισε με σημάδια της ..

Σταμάτησες στην άκρη του δρόμου και σκούπισες τα μάτια σου ..
Γύρισες το καθρέφτη και τα κοίταξες..και έγινε ενα μαγικό...άδειασε το αμάξι,ο δρόμος ...
Ειχε μπέι όλη εκεί μέσα στο συνηθισμένο σου καστανό βλέμμα...
Τα έκλεισες ξαφνικά και ακούμπησες το κεφάλι πίσω...

-Θα σε φυλακίσω εδώ....

Και αυτή τότε ξαναγίνε δάκρυ και άρχισε να το σκάει.....και έτρεχε,έτρεχε....

.....με παράπονο......


Πέμπτη, Φεβρουαρίου 04, 2010

Μια '' Λαική'' Καντάδα

Μια καντάδα....
Που ποτέ δε θα ζήσω...
Ποιος κάνει καντάδες πια?

Ετσι..Λίγο θα ξαπλώσω να κάνω πως κοιμάμαι..
Θα κλείσω τα μάτια και θα βρεθω στο μπαλκόνι
οχι στο δικό μου..
Σε ενα άλλο..Θα είναι βράδυ...
Ολα τα βραδυα της ζως μου θα είναι!

'' Ξύπνα, μικρό μου, κι άκουσε
κάποιο μινόρε της αυγής,
για σένανε είναι γραμμένο ''...

Σςςςς...μη σε ακούσει κανείς να μιλας για αυτά...
Ονειροπαρμένη πάλι θα σε πουν ??
Ονείροπόλα είμαι,ήμουν...Αφήστε να μείνω παρακαλώ...