Μια βόλτα

¨Εκανα μια βόλτα απόψε πριν επιστρέψω σπίτι..

Βασικά έφτασα από κάτω ,έμεινα λίγο στο αμάξι να ακούσω μέχρι τέλους το κομμάτι στο ραδιόφωνο …

’’Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια...τίποτα δε χάθηκε ακόμα,όσο ζούμε και πονάμε ..Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια ,μόνο τρόπο να κοιτάνε…’’

Ξανά άνοιξα τη μηχάνη και πήγα στα μέρη που μεγάλωσα ,πέρασα από το δημοτικό μου ,από το γυμνάσιο ,το λύκειο …από τις πλατείες και ας τις έζησα λίγο..ακόμη και από το κάφε που βγήκα πρωτη φόρα και ας ήμουν ολόκληρη γυναίκα..βρέθηκαν και στο δρόμο μου κάποια σπίτια ‘’φίλων΄΄που χάθηκαν ..στο χρόνο? ..στη διαδρομη?….ποιος νοίαζεται…

Δεν είχαν σήμασια τα μέρη ..ούτε οι άνθρωποι…τα όνειρα μου ήταν μέσα σε όλα αυτά ..Δεν έκανα ποτε σχέδια εγω ,όνειρα ήξερα να κάνω..και αφού ολοι λένε ότι δεν εχω ξυπνήσει ακόμη ..είπα μήπως τα ξαναβρω έτσι να τους ριξω μια πιο κοντινή ματιά …Με τα ίδια μάτια ,αφού χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια..ηθελα να δω πόσο άλλαξε ο τρόπος που κοιτάνε..

Και είδα………

‘’Πάμε σπίτι μας Κατερινάκι μου’’σκέφτηκα…’’Μάλλον είσαι ανίκανη να αλλάξεις τον τρόπο’’

και γυρισα πίσω……..

Το ''Ερωτικο''της Ελευθεριας...

Καημός αλήθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου.

Στενό βαθύ και θλιβερό
που θα θυμάμαι για καιρό
τι μου στοιχίζει στην καρδιά
το ξαναπέρασμά του.

Ας είν' ωστόσο, τι ωφελεί......[...]

Ίσως μια μέρα όταν χαθώ
γυρνώντας πάλι στο βυθό
και με τη νύχτα μυστικά
γίνουμε πάλι ταίρι ..........[...]

Παραμύθια...;.....!

''ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ''
ΚΡΥΨΕ ΜΕ ΜΕΣΑ ΣΟΥ, ΠΩΣ ΖΩ ΝΑ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΕ

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥ8ΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΔΙΩΞΩ ΠΑΛΙ ΑΡΝΟΥΜΕ
ΒΑΖΩ ΦΩΤΙΑ ΚΑΠΝΟΙ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΝ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΜΟΥ
ΜΕΣ ΣΤΟΥΣ ΚΑΠΝΟΥΣ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΜΟΥ
ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΕΧΕΙ ΕΛΠΙΔΕΣ
ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΓΝΟ , ΜΕΣΑ ΣΕ ΧΑΡΤΙΝΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ

ΔΕ ΖΗΤΗΣΑ ΠΑΛΑΤΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΧΤΙΣΟΥΝ
ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΝΑ ΜΟΥΝΑ ΣΕ ΚΑΣΤΡΟ ΦΩΤΕΙΝΟ
ΔΕ ΖΗΤΗΣΑ ΒΑΣΣΙΛΙΣΑ ΝΑ ΕΧΩ
ΒΑΣΣΙΛΙΣΑ 8Α ΣΕ ΕΚΑΝΑ ΕΓΩ

Κ ΑΝ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΔΕΝ 8ΕΛΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΒΑΛΕΙΣ
ΜΕ ΤΑ ΧΑΖΑ ΜΟΥ ΠΑΡΑΜΥ8ΙΑ ΝΑ ΝΤΥ8ΕΙΣ
ΣΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΠΟΚΟΙΜΗΣΟΥ
8Α ΜΕΙΝΩ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΨΕ ΤΟ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ
ΤΙ Κ ΑΝ ΔΕ ΜΠΟΡΕΣΑ ΠΟΤΕ ΝΑ Σ'ΑΠΟΚΤΗΣΩ.
ΣΤΟ ΠΑΡΑΜΥ8Ι ΜΟΥ ΑΝ 8ΕΛΩ 8Α ΣΕ ΒΡΗΣΚΩ

ΔΕ ΖΗΤΗΣΑ ΠΑΛΑΤΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΧΤΙΣΟΥΝ
ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΝΑ ΜΟΥΝΑ ΣΕ ΚΑΣΤΡΟ ΦΩΤΕΙΝΟ
ΔΕ ΖΗΤΗΣΑ ΒΑΣΣΙΛΙΣΑ ΝΑ ΕΧΩ
ΒΑΣΣΙΛΙΣΑ 8Α ΣΕ ΕΚΑΝΑ ΕΓΩ


'''Ιππότης''

Μες στο μελάνι κρύβονται οι πιο γλυκές μου λέξεις,
δε τις χρειάστηκε κανείς αν 8ες να το πιστέψεις.
Μέσα στη πιο βα8υά σιωπή έχουν ακούστει
τα λόγια που ''παράπονα''εχουν μεταφταστεί
Μέσα σε λόγια ανήκουστα τα εχω ολα κλείσει
για κάποιον ιδιαίτερο τα εχω ολα κρατήσει

..και αν μου χα8είς στο δρόμο σου άγνωστε ταξιδιώτη
και αν σε σκοτώσουν-τρελαθείς ατρόμητε ιππότη
θα μείνω στο παράθυρο το δρόμο να κοιτάζω
οι ελπίδες είναι φίλες μου μαζί τους δε τρομάζω..

Σε νύχτες μελαγχολικές τα εχω φυλαγμένα
τα οσα με χαμόγελα 8α μου'χες ειπωμένα
και αν ονειροβατω όπως λεν ολοι για μένα
είναι που πάντα στη ζωή για ολα έχουν φρένα
Ατρόμητε Ιππότη μου,μου λένε δεν υπάρχεις
ΔΕ θα σαι όμως στη μορφη Καρδιά ιππότη θα χεις !


Τα έγραψα πριν πολύ-πολύ καιρό...Τα ξαναδιάβασα σήμερα ...
Τα αγαπώ πολύ..
Ονείρευομουν να μου πεί κάποιος το ας πουμε ''ρεφρειν'' του πρώτου...
Ενα δίκο μου Παραμύθι ,όλοδικο μου..με τα όλα του..
Με τον ''βασσιλια''του ,την ''βασσιλισα''του,το άλογο...
Μια αγάπη που ξεπερνάει όλα τα εμπόδια και φύσικα happy end!
Ας τους να λένε οτι μεγάλωσα ..... (σπάσε και τους καθρέφτες στην ανάγκη)..