Τρίτη, Δεκεμβρίου 29, 2009

Σκεψείς....

Που θα μας βρει ο νεος χρόνος και που 8α μας ταξιδεψει και πάλι..
Ποια μονοπατια μόνη θα περάσω ψαχνοντας αραγέ και τι θα ψάχνω πραγματικά?
...και του χρόνου τετοιες μέρες...που και με ποιες δικαιολογίες θα κρύβω πάλι τα ''οσα''δε θα αντέχω ..
Ενας κύκλος είναι η ζωη μας...Τριγυρνάμε γύρω του και θέλουμε να ψάχνουμε αυτά που μας γεμίζουν..και τι μας γεμίζει πια..?...
Βλέπω ανθρώπους και τις σχέσεις τους με τους άλλους και με τον ευατό τους...λίγοι ικανοποιημένοι ..Γιατί??Εχούμε γίνει τόσο λίγοι?Εχούμε χάσει τις αξίες και τις ουσιές της ζωης μας ? Ζούμε τον απόλυτο κορέσμο στα πάντα και δεν μας ικανοποιεί τίποτα ?
...πολλές σκέψείς αυτες τις μέρες...ξεκινούν με τον απολογίσμο της χρόνιας που πέρασε ,επίρεάζονται απο τα λαμπάκια που αναβοσβηνουν γύρω ,μπερδευονται με τις ευχές που ακούγονται παντού,οι φοβίες δημιουργούν χαζές ταχυκαρδίες και οι ελπίδες ( που τελικά πότε δε πεθαίνουν )σε κάνουν να χαμογελάς αμήχανα...



.....Μακάρι να ναι η καρδιά μου ρόδο τυχερό....
και ας κανει ο φόβος και αλλή τρύπα στο νερό....

http://www.youtube.com/watch?v=Wwujq96LTlg

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 24, 2009

..Γίνεται η απώλεια συνήθεια μας..

Γινεται η απώλεια συνηθεία μας . . γιατί δεν μπορούμε να την πολεμίσουμε, δε μπορούμε να τη κερδισούμε .Είναι άνισος ο αγώνας όταν . .φευγεί κάποιος..
Ετσί έφυγε και εκείνη..
Ενα χρόνο και κάτι μετά τον φίλο της και έρωτα μου ..
-Δεν μπορεί άλλο μακρυά του ,κούραστήκε να περιμένει και θα πάει να τον βρεί..
Ετσι έλεγα στην αδελφή μου όταν της ψιθύριζε..-Κρατήσου κοπέλα μου..
Και έφυγες μικρή μου πριγκιπισσα,πήγες να τον βρείς ..15 χρόνια μαζί ,πως να άντεχες πανω απο χρόνο μόνη σου..να τον περίμενεις..και αυτόν τον μικρό φιλαράκο που σου έφερα με τόσους κόπους για παρέα ,δεν μπορούσες να τον ακολουθήσεις..η νιότη του σε κούραζε..

Ευτυχώς αυτή τη φορά έχοντας μείνει πολύ πιο μόνη απο τότε δεν άκουσα αυτά που άκουσα για τον Τόμυ μας..
-Πως κάνεις έτσι ..?ενα σκύλι ήταν..
Πόσο τους μισούσα ,πόσο μακρυα τους ένιωθα αλλά και ήμουν ..ενα σκύλι?.....παλίανθρωποι....

Δε θα σας ξεχάσω ποτέ..απο τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωης μου ..Τόση αγάπη ,τόση αγάπη δε ξεχνιέται..ισως δεν μπορεί να σε αγαπήσει ανθρωπος τόσο απόλυτα ,τόσο πιστά,τόσο αληθινά. . .Σας κλείνω μέσα μου πια. .Στην πιο ζεστή και γλυκία γωνίτσα της καρδιάς μου ,να το νιώθετε εκεί ψήλα που είστε να χαίρεστε ζωούλες μου...

και επέιδη δυσκολευομαι να βρω πως ανεβάζουν ολόκληρο τραγούδι ..σας γράφω τους στίχους ....αντιο....

Στα μάτια παίζει τ' άστρο της αυγής
ο ήλιος πλένει τ' όνειρο της γης
πλατύ ποτάμι η αγάπη και βαθύ
κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή μικρό φιλί

Στα χείλη καίει πικρό μικρό φιλί
ποιο μακρινό ταξίδι σε καλεί
θα φύγεις ξένε, άσπρα τα πανιά
παραμονεύει η λησμονιά

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή μικρό φιλί ...............

Κυριακή, Δεκεμβρίου 06, 2009


Patoma - Tania Tsanaklidou

Ξημερώνει Κυριακή . .

Ξημερώνει Κυριακή. . . .Κυριακή Δεκεμβρίου ..Συνήθως αυτό το μήνα σκεπτόμαι τον χρόνο που πέρασε , άσχετες ώρες ,μαλλόν πάντα βραδυνές και έχω να σκεφτώ για αυτό τον χρόνο τόσα πολλά. . ενα - ενα απο την αρχή ..σα να τα ξορκίζω ,σα να τα πολέμω ,σαν να τους γελώ είρωνικα που πέρναει ο ''χρόνος τους''..ισώς ακόμη και επείδη αδύνατω να τα σβήσω για να μη με πονούν....
Αυτός ο χρόνος άλλαξε την ''πορεία'' μου . .έμεινα άνεργη χωρίς αιτία ,εβγάλα την ταμπέλα της αρράβωνιασμένης , ξεχάστηκα απο φίλους ...όλα με το χειρότερο τρόπο ,ίσως έτσι να τελειώνουν ολα αυτά για παιδιά σαν εμένα...και τώρα ??
Τι τώρα και τί μετά . . αυτός ο χρόνος ήταν η πιο τρανή απόδείξη οτι ούτε το τώρα γνωρίζεις ποτέ ,ούτε το μετά .Αιώνιες αγάπες με όρκούς οτι βρηκαν το ιδάνικό τους , να κερδίζεις με την αξία σου τον σεβασμό και την μονιμότητα σε μια δουλεία και ανιδιοτελης φιλίες να πιστέψω ? Θα πιστέψω....Θα ελπίσω.....Πως αλλίως θα πάω μπρόστα?...
Με τρόμαξαν τόσο πολύ όσα έγιναν ... δυνατή ,χαμογελαστή και με μια πάντα καλή δικαιολογία για όλες τις καταστάσεις πέρασα το χρόνο αυτό .. όταν έκλεινε η αυλάια και τελείωνε η παράσταση για τους εξω με έπνιγαν όσα προσπαθούσα να ζωντανεψω και ήταν ήδη νεκρά.. όσα ήθελα να πολέμισω μα φόβομουν τους πολέμούς..
Τα κατάφερές όμως μικρό μου .. που δεν είσαι πια τόσο μικρό γιατί περίμενε -περίμενε και ήλπιζε- ήλπιζε πέρασαν τα χρόνια..όχι οτι νιώθω μεγάλη ,είμαι υπέυθηνη πια για τις επιλογές και τις πράξεις μου ..
Είμαι ακόμη δική μου και αυτό είναι το πιο σημαντικο !Οι νεράιδούλες μου είναι ζωντανές ,η ψυχή μου ίδια ,τα παραμυθάκια μου όλα μέσα μου χαμογελούν .. ήρεμη πια κοιτω τα περάσμενα απο μακρυά και δε μετανιώνω για τιπότα..άλλωστε όπως λέω συχνά..Οσα περάσαμε στη ζωή μας μας έχουν κάνει τους ανθρωπούς που είμαστε σήμερα..δε νομίζω να διακυνδινευα να αλλάξεί αυτό...
Μια καλημέρα και σε αυτή την Κυριακή . . .

Πέμπτη, Νοεμβρίου 19, 2009

Μονογραμμα ....λατρεμένο...(ΙΙΙ)


Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

Τρίτη, Νοεμβρίου 17, 2009

Ο Χρόνος.....

Μια απογοήτευση τη νιώθω αυτές τις μέρες...
Ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός .Μεγάλη βλακεία το θεωρούσα απο μικρή αυτό..στα δύσκολα πάντα το μυαλό μου έχει αυτή τη φράση να τριγυρίζει μέσα του ..αλλά..ποτέ δε τη πιστεψα....

Ο χρόνος λοιπόν....
Ο χρόνος μαζί με τα χρόνια που μου προσθέτει ηλικιακά ,μου εχει προσθέσει , ευθύνες για ολά,μου αφαιρεί σύνεχεια ''όνειρα''..μου παίρνει ανθρώπους ,τσαλαπατάει πίστευω..με κάνει λιγότερο αθώα....Πόσα μπορώ να βρώ για να πω ? ?

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός . . . .η . . . .Ο χρόνος όλα τα γιατρευεί?......

Πέμπτη, Νοεμβρίου 05, 2009

...η πεταλούδα...

Ένας άνθρωπος παρατηρούσε ώρες ατελείωτες μια πεταλούδα που προσπαθούσε να βγεί από το κουκούλι της: είχε καταφέρει να κάνει μια μικρή τρύπα, αλλά το σώμα της ήταν πολύ μεγάλο για το άνοιγμα. Έπειτα από πολλή ώρα φάνηκε να έχει χάσει τις δυνάμεις της και στάθηκε ακίνητη.

Τότε ο άνθρωπος αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα. Μ' ένα ψαλίδι άνοιξε το υπόλοιπο κουκούλι και την απελευθέρωσε αμέσως. Το σώμα της όμως ήταν μαραμένο και μικρό και τα φτερά της δεν είχαν ξεδιπλωθεί.

Ο άνθρωπος συνέχισε την παρακολούθηση αναμένοντας ότι κάποια στιγμή τα φτερά της θα ξεδιπλώνονταν και θα πετούσε. Τίποτε όμως δεν έγινε. Στην πραγματικότητα η πεταλούδα σερνόταν το υπόλοιπο της ζωής της με άτονο σώμα και μαζεμένα φτερά ανίκανα να πετάξουν.

Ο άνθρωπος με όλη την καλοσύνη και την προθυμία του να βοηθήσει, δεν καταλάβαινε ότι το στενό κουκούλι και η προσπάθεια να περάσει από το μικρό άνοιγμα ήταν ο τρόπος της φύσης να την εκπαιδεύσει για να δυναμώσει τα φτερά της.

Καμία φορά η επιπλέον προσπάθεια είναι ακριβώς αυτό που μας προετοιμάζει για το επόμενο εμπόδιο. Όποιος αρνείται αυτήν την προσπάθεια ή δέχεται λανθασμένη βοήθεια, θα σταθεί ανίκανος να νικήσει την επόμενη μάχη και ποτέ δεν θα καταφέρει να πετάξει ώς τον προορισμό του.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 12, 2009

Μια φορά και έναν καιρό ....


"Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα πουλί. Ένα πουλί στολισμένο με δύο τέλειες φτερούγες και λαμπερό, χρωματιστό και υπέροχο φτέρωμα. Ήταν δηλαδή ένα ζώο φτιαγμένο για να πετάει ελεύθερο και να αιωρείται στον ουρανό, δίνοντας χαρά σε όποιον το παρατηρούσε.

Μια μέρα, μία γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε. Έμεινε να κοιτάζει το πέταγμα του με το στόμα ανοιχτό από τη σαστισμάρα, με την καρδιά της να γοργοχτυπάει και τα μάτια της να λάμπουν από συγκίνηση. Την κάλεσε να πετάξει μαζί του και ταξίδεψαν μαζί στον ουρανό μέσα σε απόλυτη αρμονία. Η γυναίκα θαύμαζε, υμνούσε και λάτρευε το πουλί.

Αλλά τότε σκέφτηκε: μπορεί να θέλει να γνωρίσει μακρινούς τόπους και βουνά! Και η γυναίκα αισθάνθηκε φόβο. Φόβο να μην το ξανανιώσει αυτό με άλλο πουλί. Και αισθάνθηκε φθόνο, φθόνο για την ικανότητα του πουλιού να πετάει.

Και αισθάνθηκε μοναξιά.

Και σκέφτηκε : Θα στήσω μια παγίδα. Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί το πουλί, δε θα ξαναφύγει.

Το πουλί, που ήταν κι αυτό ερωτευμένο, επέστρεψε την επόμενη μέρα, έπεσε στην παγίδα και κλείστηκε σε ένα κλουβί.

Κάθε μέρα, η γυναίκα κοιτούσε το πουλί. Ήταν το αντικείμενο του πάθους της και το έδειχνε στις φίλες της, που σχολίαζαν: «Μα εσύ τα έχεις όλα!». Όμως άρχισε να γίνεται μία παράξενη μεταμόρφωση: αφού είχε δικό της το πουλί και δεν χρειαζόταν πια να το κατακτήσει, έχανε το ενδιαφέρον της. Το πουλί, χωρίς να μπορεί να πετάξει και να εκφράζει το νόημα της ζωής του, πήρε να μαραζώνει, να χάνει τη λάμψη του, να ασχημαίνει και η γυναίκα δεν του έδινε πλέον την προσοχή της, μόνο το τάιζε και φρόντιζε το κλουβί του.

Μια ωραία μέρα, το πουλί πέθανε. Η γυναίκα λυπήθηκε πολύ και το σκεφτόταν συνέχεια. Αλλά δε θυμόταν το κλουβί, θυμόταν μόνο τη μέρα που το είδε για πρώτη φορά, να πετάει ευχαριστημένο στα σύννεφα.

Αν παρατηρούσε τον εαυτό της, θα ανακάλυπτε ότι αυτό που τη συγκινούσε τόσο πολύ στο πουλί ήταν η ελευθερία του, η ενέργεια που εξέπεμπαν οι φτερούγες του, όχι το ίδιο του το σώμα.

Χωρίς το πουλί και η δική της ζωή έχασε το νόημά της και ο θάνατος ήρθε να χτυπήσει την πόρτα της.

«Γιατί ήρθες?» ρώτησε το θάνατο.

«Για να μπορέσεις να ξαναπετάξεις μαζί του στα ουράνια», αποκρίθηκε ο θάνατος. Αν το είχες αφήσει να φύγει και πάντα να επιστρέφει, θα το αγαπούσες και θα το θαύμαζες ακόμα περισσότερο. Τώρα όμως χρειάζεσαι εμένα για να μπορέσεις να το ξαναδείς.»"

Αποσπασμα απο το ''Εντεκα Λεπτα''

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 22, 2009

Πόσο έχω βαρεθεί.....να......


Πόσο……….…..

Έχω βαρεθεί να απογοητεύομαι …………………

…..να ακούω τα ίδια λόγια από διαφορετικούς ανθρώπους σε διαφορετικές χρονικές στιγμές…

…..να προσπαθώ να εξηγήσω στο καθένα γιατί επιμένω να είμαι έτσι…

…..να ελπίζω και αμέσως μετά να απελπίζομαι …

….. να προσπαθώ να εκλογικεύω ότι μου λένε για να δικαιολογήσω καταστάσεις και πρόσωπα…

…..να με γκρεμίζουν….

…..αυτούς που βρίσκουν χίλιες δικαιολογίες για να εξηγήσουν τα αδικαιολόγητα τους…

….. αυτούς που κοιτούν απλά..αλλά ούτε βλέπουν ,ούτε ακούν……

…..να αναρωτιέμαι συνέχεια ‘’γιατί’’….

…..να βάφω τα πάντα με χρώματα και να τα κάνουν μαύρα με το που γυρίζω τη πλάτη…..

…..τα ψέματα……

…..τους λίγους και τα λίγα…..

…..τα μισά…….

…..το τίποτα που με περιβάλει…..

Ευτυχώς η δυστυχώς ….. Δεν έχω βαρεθεί καθόλου να……παραμυθιάζομαι…...

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 21, 2009

..Εκεί στα φώτα..


Κάθομαι στο μπαλκόνι μου όπως όταν ήμουν μικρή …..

κοιτάω εκεί…στα φώτα της πόλης … νιώθω και πάλι ‘εκείνη η μικρή’ που περνούσε τα βράδια της στη γωνία του μπαλκονιού της κάνοντας όνειρα ,γεμάτη αισιοδοξία ….της έλειπαν οι άνθρωποι τότε και πίστευε/ήλπιζε ότι κάπου εκεί στα φωτά είναι εκείνοι που θα την νιώσουν ,που θα την ακούσουν…που θα έρθουν για να μείνουν …για να την αγαπήσουν κ να αγαπηθούν...και δε θα φοβόταν πια…


Χάιδευε τη μοναξιά της και χαμογελούσε….προσωρινή της φίλη την έλεγε…και επειδή κανένας τότε δεν μπορούσε να δει πίσω από το ανδρείκελο που είχε φτιάξει για να τους ξεγελά, την αποζητούσε συχνά…ένιωθε καλύτερα μαζί της…θεωρούσε σαν μικρή που ήταν , ότι είχε πολλά να κρύψει …. τη βοηθούσε και το παραμύθι με τα φώτα ……Κάποτε θα ερχόταν….θα ήταν εκείνος.. Ιππότης της? Θα ήταν οι καλοί καρδιακοί φίλοι που θα αποκτούσε …..θα …θα …..θα……..


Πέρασαν τα χρόνια….δεν είναι τραγικά πολλά τα χρόνια που πέρασαν….τραγικό είναι ότι δεν ήρ8ε κανένας για να μείνει…τραγικό είναι ότι η μικρή μου πίστεψε σε πολλούς ‘’περαστικούς…..τραγικό είναι ότι άρχισε να καταλαβαίνει ότι η μοναξιά δεν θα ήταν η ‘προσωρινή της φίλη ‘…τραγικό δεν είναι ότι ακόμη πιστεύει…??


Τα φώτα φωτίζουν ακόμη πολύ…μην είναι και πιο πολλά πια….η μοναξιά είναι η μόνη καρδιακή φίλη που της έμεινε …όσο για τον Ιππότη ??Κάλπικος...άλλαξε κάποιες - λίγες μορφές και μετά πούλαγε την ‘’Πριγκίπισσα’’ του…….εκείνη πάντα γυρνούσε στο μπαλκόνι με τα φώτα…και εκείνος χανόταν μέσα σε σκοτάδια….

Στο μυαλό μου τριγυρνούν τα τραγούδια από εκείνες τις βραδιές…..

Εκεί στα φώτα . . .

έβρισκε η νύχτα τα σημάδια της τα πρώτα

είχα ξεμείνει από τσιγάρα και συμπόνια

κι εσύ με κέρασες καπνό μ' ένα φιλί ….

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 15, 2009

Σα Βγεις στο πηγαιμό για την Ιθάκη.....

"Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν' η σκέψης σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησης το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωία να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους· να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει· και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλο δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν."

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 12, 2009

Ο Μικρός πρίγκηπας & η Αλεπού

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκηπα, για πολύ ώρα.

-Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με! είπε.

-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.

-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…

Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ’ απόγευμα από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…Χρειάζεται κάποια τελετή.

-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. Χορεύουν την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν σαν όλες, κι εγώ δε θα είχα ποτέ διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:

-Αχ, είπε η αλεπού… Θα κλάψω.
-Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω…
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Όμως θα κλάψεις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Τι κέρδισες λοιπόν;
-Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού.

Έπειτα πρόσθεσε.

-Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.

-Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ’ άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.

-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ’ εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δύο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

-Αντίο, είπε…

-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.

-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου…είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.

-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…

-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται…

------

Τιποτα δε χάνεται αν το πιστευούμε..και αν χαθούν τα πρόσωπα μπορούμε πάντα να κρατάμε την ούσια και να πιστευούμε στις αξίες...όσων έχουμε με οποινδήποτε τρόπο ''εξήμερώσει''....

Αφιερώνω τον απόσπασμα σε όποιον διαβάζοντας το νιωθεί να υγραίνουν τα μάτια και ενα μικρό τσιμπηματάκι στη καρδία....

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 11, 2009

« ΦΑΛΤΣΑ ΨΕΜΜΑΤΑ»


Πόσο ακόμα να αντέξεις

Κ σε τι άλλο να πιστέψεις

Η πίστη σε έριξε μια μέρα στα βαθιά

Τι κ αν δε λείπει η θεωρεία

Εσύ θα χάνεις την ουσία

Όταν του κόσμου η βοή σε τριγυρνά.

Άχρωμο χρώμα της ζωής μου

Πλάνη τρελή της λογικής μου

Μέσα στα φάλτσα ψέματα σου θα χαθώ

Προφίλ ζωή να σε κοιτάω

Το ανφάς σου λίγο να ξεχνάω

Δε με τρομάζεις μα πονάω αν σε δω.

Φλερτάρεις πάλι με μια σκέψη

Που το μυαλό δε θα πιστέψει

΄όταν τρομάξεις,μείνε εδώ κ μη κρυφτείς

έτσι μπορεί κ να το κρύψεις

πόσο πονάς αν δε το δείξεις

δε θα’σαι μα ίσως να νοιώσεις νικητής..

Άχρωμο χρώμα της ζωής μου

Πλάνη τρελή της λογικής μου

Από τα φάλτσα ψέματα σου θα πιαστώ

όσο κ αν νοιώθω πως βουλιάζω

σωσίβιο εγώ δεν βάζω

με φάλτσα ψέματα μεγάλωσα κ ζω.

-ανιρετα-

«ΝΥΜΦΗ»


ΗΡΘΑΝ ΞΑΝΑ ΝΑ ΜΕ ΤΡΟΜΑΞΟΥΝ.ΟΙ ΕΡΙΝΥΕΣ

ΚΛΕΨΑΝ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ Κ ΧΑΘΗΚΑΝ ΠΟΡΕΙΕΣ

ΣΚΥΦΤΟΣ ΚΟΙΤΩ ΑΠΟ ΧΑΜΗΛΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥ

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΦΥΛΑΓΜΕΝΗ Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ

ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΔΟΥΝ,ΔΕ ΘΑ ΑΚΟΥΣΤΩ ΣΤΑ ΧΑΜΗΛΑ

ΚΑΙ ΟΣΑ Κ ΑΝ ΕΙΧΑ ΕΧΟΥΝ ΦΥΓΕΙ ΜΑΚΡΙΑ


ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΝΥΜΦΗ ΦΤΕΡΩΤΗ ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΩΜΑ ΕΧΕΙΣ

ΤΗΣ ΜΕΡΕΣ ΕΙΣΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΤΟ ΦΩΣ ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΕΙΣ

ΣΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΘΑ ΣΕ ΨΑΞΩ

ΤΗ ΜΕΡΑ ΧΑΣΟΥ ΑΣ ΜΗ ΣΕ ΔΩ ΜΕ ΦΩΣ Κ ΕΓΩ ΔΕ ΜΟΙΑΖΩ…


ΗΡ8ΕΣ ΞΑΝΑ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΑΠ΄ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ ΤΗ ΧΩΡΑ

ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΛΕΙΠΩ ΠΙΑ ΕΔΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΩΡΑ

ΟΙ ΕΡΙΝΥΕΣ ΔΕ ΞΕΧΝΟΥΝ ΞΑΝΑ Κ ΑΥΤΕΣ ΘΑ ΡΘΟΥΝΕ

ΜΕΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑ ΝΑ ΜΠΟΥΝΕ

ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ Κ ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΡΑΤΑΩ

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ ΑΥΤΗ ΝΥΜΦΗ ΜΟΥ ΣΕ ΦΥΛΑΩ,,


ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΝΥΜΦΗ ΦΤΕΡΩΤΗ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΤΑΡΑΖΕΙΣ

ΤΗΣ ΜΕΡΕΣ ΧΑΝΕΣΑΙ ΜΙΚΡΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΤΑ ΒΑΖΕΙΣ

-ανιρετα-

''Εραστής της ζωής''

Συνόδεψε με χαρά μες στης ζωής την πόλη
Κράτα το χέρι μου σφιχτά μπροστα αν είναι όλοι
και θα γελώ,θα σε κρατώ όσο μπορω θα μένω
μη με ρωτήσεις μοναχά αν ζω η αν πεθαίνω..

Εραστης της ζωης αν το θέλεις μπορείς
Εραστής της ψυχής δεν θα γίνεις θα δείς
Εραστες στη ζωη έχω κάνει πολλούς
Μα αυτόν της ψυχής ψάχνει ακόμη ο νους

Μείνε οσο αναζητας να ζεις για την είκονα
μα περα κάτι μη ζητας για είμαι μια σταγόνα
Διάφανη και έτοιμη να πέσει και να σπάσει
ακόμη κι η ίδια η ζωη παλέυει να με πιασει.
-ανιρετα-

«ΣΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΟ ΧΟΡΟ»

ΧΟΡΕΥΩ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΣΟΥ
ΣΕ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΑ ΧΑΛΙΑ
ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΑΥΛΗ ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ
ΖΩ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ..
ΦΤΑΙΩ Κ ΕΓΩ ΚΡΥΦΗ ΜΟΥ ΣΚΕΨΗ
ΜΑ ΦΤΑΙΝΕ ΚΑΙ ΟΣΑ ΕΧΩ ΔΕΙ
ΟΣΑ ΤΥΦΛΑ ΕΧΩ ΠΙΣΤΕΨΕΙ
Μ’ΑΦΗΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΚΑΘΕ ΑΥΓΗ…

ΣΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΟ ΧΟΡΟ ΣΕ ΧΑΝΩ
ΓΙΑ ΝΤΑΜΑ ΑΛΛΗ ΔΕ ΚΟΙΤΩ
ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΒΗΜΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ
ΤΟΝ ΠΟΘΗΤΟ ΜΟΥ ΤΟ ΡΥΘΜΟ.. .

ΦΤΑΙΝΕ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΧΟΡΟΥ ΤΡΕΛΟ ΡΥΘΜΟ
Η ΦΤΑΙΕΙ Η ΦΥΣΗ ΜΟΥ Η ΙΔΙΑ
ΠΟΥ ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΩ;
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΤΙ ΜΟΝΕΣ ΝΥΧΤΕΣ
ΤΙΣ ΠΑΓΩΜΕΝΕΣ ΣΟΥ ΣΙΩΠΕΣ
ΛΥΠΑΜΑΙ ΣΚΕΨΗ ΛΑΤΡΕΜΕΝΗ
ΜΑ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ…

ΣΤΙΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΟ ΧΟΡΟ ΣΕ ΧΑΝΩ
ΣΤΑ ΦΩΤΑ ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ
ΣΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΗΝ ΤΡΕΛΗ ΔΥΝΗ
ΧΑΝΩ ΤΩΡΑ ΤΟ ΡΥΘΜΟ.