Τρίτη, Σεπτεμβρίου 22, 2009

Πόσο έχω βαρεθεί.....να......


Πόσο……….…..

Έχω βαρεθεί να απογοητεύομαι …………………

…..να ακούω τα ίδια λόγια από διαφορετικούς ανθρώπους σε διαφορετικές χρονικές στιγμές…

…..να προσπαθώ να εξηγήσω στο καθένα γιατί επιμένω να είμαι έτσι…

…..να ελπίζω και αμέσως μετά να απελπίζομαι …

….. να προσπαθώ να εκλογικεύω ότι μου λένε για να δικαιολογήσω καταστάσεις και πρόσωπα…

…..να με γκρεμίζουν….

…..αυτούς που βρίσκουν χίλιες δικαιολογίες για να εξηγήσουν τα αδικαιολόγητα τους…

….. αυτούς που κοιτούν απλά..αλλά ούτε βλέπουν ,ούτε ακούν……

…..να αναρωτιέμαι συνέχεια ‘’γιατί’’….

…..να βάφω τα πάντα με χρώματα και να τα κάνουν μαύρα με το που γυρίζω τη πλάτη…..

…..τα ψέματα……

…..τους λίγους και τα λίγα…..

…..τα μισά…….

…..το τίποτα που με περιβάλει…..

Ευτυχώς η δυστυχώς ….. Δεν έχω βαρεθεί καθόλου να……παραμυθιάζομαι…...

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 21, 2009

..Εκεί στα φώτα..


Κάθομαι στο μπαλκόνι μου όπως όταν ήμουν μικρή …..

κοιτάω εκεί…στα φώτα της πόλης … νιώθω και πάλι ‘εκείνη η μικρή’ που περνούσε τα βράδια της στη γωνία του μπαλκονιού της κάνοντας όνειρα ,γεμάτη αισιοδοξία ….της έλειπαν οι άνθρωποι τότε και πίστευε/ήλπιζε ότι κάπου εκεί στα φωτά είναι εκείνοι που θα την νιώσουν ,που θα την ακούσουν…που θα έρθουν για να μείνουν …για να την αγαπήσουν κ να αγαπηθούν...και δε θα φοβόταν πια…


Χάιδευε τη μοναξιά της και χαμογελούσε….προσωρινή της φίλη την έλεγε…και επειδή κανένας τότε δεν μπορούσε να δει πίσω από το ανδρείκελο που είχε φτιάξει για να τους ξεγελά, την αποζητούσε συχνά…ένιωθε καλύτερα μαζί της…θεωρούσε σαν μικρή που ήταν , ότι είχε πολλά να κρύψει …. τη βοηθούσε και το παραμύθι με τα φώτα ……Κάποτε θα ερχόταν….θα ήταν εκείνος.. Ιππότης της? Θα ήταν οι καλοί καρδιακοί φίλοι που θα αποκτούσε …..θα …θα …..θα……..


Πέρασαν τα χρόνια….δεν είναι τραγικά πολλά τα χρόνια που πέρασαν….τραγικό είναι ότι δεν ήρ8ε κανένας για να μείνει…τραγικό είναι ότι η μικρή μου πίστεψε σε πολλούς ‘’περαστικούς…..τραγικό είναι ότι άρχισε να καταλαβαίνει ότι η μοναξιά δεν θα ήταν η ‘προσωρινή της φίλη ‘…τραγικό δεν είναι ότι ακόμη πιστεύει…??


Τα φώτα φωτίζουν ακόμη πολύ…μην είναι και πιο πολλά πια….η μοναξιά είναι η μόνη καρδιακή φίλη που της έμεινε …όσο για τον Ιππότη ??Κάλπικος...άλλαξε κάποιες - λίγες μορφές και μετά πούλαγε την ‘’Πριγκίπισσα’’ του…….εκείνη πάντα γυρνούσε στο μπαλκόνι με τα φώτα…και εκείνος χανόταν μέσα σε σκοτάδια….

Στο μυαλό μου τριγυρνούν τα τραγούδια από εκείνες τις βραδιές…..

Εκεί στα φώτα . . .

έβρισκε η νύχτα τα σημάδια της τα πρώτα

είχα ξεμείνει από τσιγάρα και συμπόνια

κι εσύ με κέρασες καπνό μ' ένα φιλί ….

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 15, 2009

Σα Βγεις στο πηγαιμό για την Ιθάκη.....

"Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν' η σκέψης σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησης το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωία να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους· να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει· και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλο δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν."

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 12, 2009

Ο Μικρός πρίγκηπας & η Αλεπού

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκηπα, για πολύ ώρα.

-Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με! είπε.

-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.

-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…

Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ’ απόγευμα από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…Χρειάζεται κάποια τελετή.

-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. Χορεύουν την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν σαν όλες, κι εγώ δε θα είχα ποτέ διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:

-Αχ, είπε η αλεπού… Θα κλάψω.
-Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω…
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Όμως θα κλάψεις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Τι κέρδισες λοιπόν;
-Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού.

Έπειτα πρόσθεσε.

-Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.

-Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ’ άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.

-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ’ εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δύο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

-Αντίο, είπε…

-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.

-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου…είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.

-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…

-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται…

------

Τιποτα δε χάνεται αν το πιστευούμε..και αν χαθούν τα πρόσωπα μπορούμε πάντα να κρατάμε την ούσια και να πιστευούμε στις αξίες...όσων έχουμε με οποινδήποτε τρόπο ''εξήμερώσει''....

Αφιερώνω τον απόσπασμα σε όποιον διαβάζοντας το νιωθεί να υγραίνουν τα μάτια και ενα μικρό τσιμπηματάκι στη καρδία....

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 11, 2009

« ΦΑΛΤΣΑ ΨΕΜΜΑΤΑ»


Πόσο ακόμα να αντέξεις

Κ σε τι άλλο να πιστέψεις

Η πίστη σε έριξε μια μέρα στα βαθιά

Τι κ αν δε λείπει η θεωρεία

Εσύ θα χάνεις την ουσία

Όταν του κόσμου η βοή σε τριγυρνά.

Άχρωμο χρώμα της ζωής μου

Πλάνη τρελή της λογικής μου

Μέσα στα φάλτσα ψέματα σου θα χαθώ

Προφίλ ζωή να σε κοιτάω

Το ανφάς σου λίγο να ξεχνάω

Δε με τρομάζεις μα πονάω αν σε δω.

Φλερτάρεις πάλι με μια σκέψη

Που το μυαλό δε θα πιστέψει

΄όταν τρομάξεις,μείνε εδώ κ μη κρυφτείς

έτσι μπορεί κ να το κρύψεις

πόσο πονάς αν δε το δείξεις

δε θα’σαι μα ίσως να νοιώσεις νικητής..

Άχρωμο χρώμα της ζωής μου

Πλάνη τρελή της λογικής μου

Από τα φάλτσα ψέματα σου θα πιαστώ

όσο κ αν νοιώθω πως βουλιάζω

σωσίβιο εγώ δεν βάζω

με φάλτσα ψέματα μεγάλωσα κ ζω.

-ανιρετα-

«ΝΥΜΦΗ»


ΗΡΘΑΝ ΞΑΝΑ ΝΑ ΜΕ ΤΡΟΜΑΞΟΥΝ.ΟΙ ΕΡΙΝΥΕΣ

ΚΛΕΨΑΝ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ Κ ΧΑΘΗΚΑΝ ΠΟΡΕΙΕΣ

ΣΚΥΦΤΟΣ ΚΟΙΤΩ ΑΠΟ ΧΑΜΗΛΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥ

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΦΥΛΑΓΜΕΝΗ Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ

ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΔΟΥΝ,ΔΕ ΘΑ ΑΚΟΥΣΤΩ ΣΤΑ ΧΑΜΗΛΑ

ΚΑΙ ΟΣΑ Κ ΑΝ ΕΙΧΑ ΕΧΟΥΝ ΦΥΓΕΙ ΜΑΚΡΙΑ


ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΝΥΜΦΗ ΦΤΕΡΩΤΗ ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΩΜΑ ΕΧΕΙΣ

ΤΗΣ ΜΕΡΕΣ ΕΙΣΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΤΟ ΦΩΣ ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΕΙΣ

ΣΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΘΑ ΣΕ ΨΑΞΩ

ΤΗ ΜΕΡΑ ΧΑΣΟΥ ΑΣ ΜΗ ΣΕ ΔΩ ΜΕ ΦΩΣ Κ ΕΓΩ ΔΕ ΜΟΙΑΖΩ…


ΗΡ8ΕΣ ΞΑΝΑ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΑΠ΄ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ ΤΗ ΧΩΡΑ

ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΛΕΙΠΩ ΠΙΑ ΕΔΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΩΡΑ

ΟΙ ΕΡΙΝΥΕΣ ΔΕ ΞΕΧΝΟΥΝ ΞΑΝΑ Κ ΑΥΤΕΣ ΘΑ ΡΘΟΥΝΕ

ΜΕΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑ ΝΑ ΜΠΟΥΝΕ

ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ Κ ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΡΑΤΑΩ

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ ΑΥΤΗ ΝΥΜΦΗ ΜΟΥ ΣΕ ΦΥΛΑΩ,,


ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΝΥΜΦΗ ΦΤΕΡΩΤΗ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΤΑΡΑΖΕΙΣ

ΤΗΣ ΜΕΡΕΣ ΧΑΝΕΣΑΙ ΜΙΚΡΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΤΑ ΒΑΖΕΙΣ

-ανιρετα-

''Εραστής της ζωής''

Συνόδεψε με χαρά μες στης ζωής την πόλη
Κράτα το χέρι μου σφιχτά μπροστα αν είναι όλοι
και θα γελώ,θα σε κρατώ όσο μπορω θα μένω
μη με ρωτήσεις μοναχά αν ζω η αν πεθαίνω..

Εραστης της ζωης αν το θέλεις μπορείς
Εραστής της ψυχής δεν θα γίνεις θα δείς
Εραστες στη ζωη έχω κάνει πολλούς
Μα αυτόν της ψυχής ψάχνει ακόμη ο νους

Μείνε οσο αναζητας να ζεις για την είκονα
μα περα κάτι μη ζητας για είμαι μια σταγόνα
Διάφανη και έτοιμη να πέσει και να σπάσει
ακόμη κι η ίδια η ζωη παλέυει να με πιασει.
-ανιρετα-

«ΣΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΟ ΧΟΡΟ»

ΧΟΡΕΥΩ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΣΟΥ
ΣΕ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΑ ΧΑΛΙΑ
ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΑΥΛΗ ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ
ΖΩ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ..
ΦΤΑΙΩ Κ ΕΓΩ ΚΡΥΦΗ ΜΟΥ ΣΚΕΨΗ
ΜΑ ΦΤΑΙΝΕ ΚΑΙ ΟΣΑ ΕΧΩ ΔΕΙ
ΟΣΑ ΤΥΦΛΑ ΕΧΩ ΠΙΣΤΕΨΕΙ
Μ’ΑΦΗΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΚΑΘΕ ΑΥΓΗ…

ΣΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΟ ΧΟΡΟ ΣΕ ΧΑΝΩ
ΓΙΑ ΝΤΑΜΑ ΑΛΛΗ ΔΕ ΚΟΙΤΩ
ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΒΗΜΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ
ΤΟΝ ΠΟΘΗΤΟ ΜΟΥ ΤΟ ΡΥΘΜΟ.. .

ΦΤΑΙΝΕ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΧΟΡΟΥ ΤΡΕΛΟ ΡΥΘΜΟ
Η ΦΤΑΙΕΙ Η ΦΥΣΗ ΜΟΥ Η ΙΔΙΑ
ΠΟΥ ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΩ;
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΤΙ ΜΟΝΕΣ ΝΥΧΤΕΣ
ΤΙΣ ΠΑΓΩΜΕΝΕΣ ΣΟΥ ΣΙΩΠΕΣ
ΛΥΠΑΜΑΙ ΣΚΕΨΗ ΛΑΤΡΕΜΕΝΗ
ΜΑ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ…

ΣΤΙΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΟ ΧΟΡΟ ΣΕ ΧΑΝΩ
ΣΤΑ ΦΩΤΑ ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ
ΣΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΗΝ ΤΡΕΛΗ ΔΥΝΗ
ΧΑΝΩ ΤΩΡΑ ΤΟ ΡΥΘΜΟ.