Τρίτη, Δεκεμβρίου 29, 2009

Σκεψείς....

Που θα μας βρει ο νεος χρόνος και που 8α μας ταξιδεψει και πάλι..
Ποια μονοπατια μόνη θα περάσω ψαχνοντας αραγέ και τι θα ψάχνω πραγματικά?
...και του χρόνου τετοιες μέρες...που και με ποιες δικαιολογίες θα κρύβω πάλι τα ''οσα''δε θα αντέχω ..
Ενας κύκλος είναι η ζωη μας...Τριγυρνάμε γύρω του και θέλουμε να ψάχνουμε αυτά που μας γεμίζουν..και τι μας γεμίζει πια..?...
Βλέπω ανθρώπους και τις σχέσεις τους με τους άλλους και με τον ευατό τους...λίγοι ικανοποιημένοι ..Γιατί??Εχούμε γίνει τόσο λίγοι?Εχούμε χάσει τις αξίες και τις ουσιές της ζωης μας ? Ζούμε τον απόλυτο κορέσμο στα πάντα και δεν μας ικανοποιεί τίποτα ?
...πολλές σκέψείς αυτες τις μέρες...ξεκινούν με τον απολογίσμο της χρόνιας που πέρασε ,επίρεάζονται απο τα λαμπάκια που αναβοσβηνουν γύρω ,μπερδευονται με τις ευχές που ακούγονται παντού,οι φοβίες δημιουργούν χαζές ταχυκαρδίες και οι ελπίδες ( που τελικά πότε δε πεθαίνουν )σε κάνουν να χαμογελάς αμήχανα...



.....Μακάρι να ναι η καρδιά μου ρόδο τυχερό....
και ας κανει ο φόβος και αλλή τρύπα στο νερό....

http://www.youtube.com/watch?v=Wwujq96LTlg

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 24, 2009

..Γίνεται η απώλεια συνήθεια μας..

Γινεται η απώλεια συνηθεία μας . . γιατί δεν μπορούμε να την πολεμίσουμε, δε μπορούμε να τη κερδισούμε .Είναι άνισος ο αγώνας όταν . .φευγεί κάποιος..
Ετσί έφυγε και εκείνη..
Ενα χρόνο και κάτι μετά τον φίλο της και έρωτα μου ..
-Δεν μπορεί άλλο μακρυά του ,κούραστήκε να περιμένει και θα πάει να τον βρεί..
Ετσι έλεγα στην αδελφή μου όταν της ψιθύριζε..-Κρατήσου κοπέλα μου..
Και έφυγες μικρή μου πριγκιπισσα,πήγες να τον βρείς ..15 χρόνια μαζί ,πως να άντεχες πανω απο χρόνο μόνη σου..να τον περίμενεις..και αυτόν τον μικρό φιλαράκο που σου έφερα με τόσους κόπους για παρέα ,δεν μπορούσες να τον ακολουθήσεις..η νιότη του σε κούραζε..

Ευτυχώς αυτή τη φορά έχοντας μείνει πολύ πιο μόνη απο τότε δεν άκουσα αυτά που άκουσα για τον Τόμυ μας..
-Πως κάνεις έτσι ..?ενα σκύλι ήταν..
Πόσο τους μισούσα ,πόσο μακρυα τους ένιωθα αλλά και ήμουν ..ενα σκύλι?.....παλίανθρωποι....

Δε θα σας ξεχάσω ποτέ..απο τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωης μου ..Τόση αγάπη ,τόση αγάπη δε ξεχνιέται..ισως δεν μπορεί να σε αγαπήσει ανθρωπος τόσο απόλυτα ,τόσο πιστά,τόσο αληθινά. . .Σας κλείνω μέσα μου πια. .Στην πιο ζεστή και γλυκία γωνίτσα της καρδιάς μου ,να το νιώθετε εκεί ψήλα που είστε να χαίρεστε ζωούλες μου...

και επέιδη δυσκολευομαι να βρω πως ανεβάζουν ολόκληρο τραγούδι ..σας γράφω τους στίχους ....αντιο....

Στα μάτια παίζει τ' άστρο της αυγής
ο ήλιος πλένει τ' όνειρο της γης
πλατύ ποτάμι η αγάπη και βαθύ
κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή μικρό φιλί

Στα χείλη καίει πικρό μικρό φιλί
ποιο μακρινό ταξίδι σε καλεί
θα φύγεις ξένε, άσπρα τα πανιά
παραμονεύει η λησμονιά

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή μικρό φιλί ...............

Κυριακή, Δεκεμβρίου 06, 2009


Patoma - Tania Tsanaklidou

Ξημερώνει Κυριακή . .

Ξημερώνει Κυριακή. . . .Κυριακή Δεκεμβρίου ..Συνήθως αυτό το μήνα σκεπτόμαι τον χρόνο που πέρασε , άσχετες ώρες ,μαλλόν πάντα βραδυνές και έχω να σκεφτώ για αυτό τον χρόνο τόσα πολλά. . ενα - ενα απο την αρχή ..σα να τα ξορκίζω ,σα να τα πολέμω ,σαν να τους γελώ είρωνικα που πέρναει ο ''χρόνος τους''..ισώς ακόμη και επείδη αδύνατω να τα σβήσω για να μη με πονούν....
Αυτός ο χρόνος άλλαξε την ''πορεία'' μου . .έμεινα άνεργη χωρίς αιτία ,εβγάλα την ταμπέλα της αρράβωνιασμένης , ξεχάστηκα απο φίλους ...όλα με το χειρότερο τρόπο ,ίσως έτσι να τελειώνουν ολα αυτά για παιδιά σαν εμένα...και τώρα ??
Τι τώρα και τί μετά . . αυτός ο χρόνος ήταν η πιο τρανή απόδείξη οτι ούτε το τώρα γνωρίζεις ποτέ ,ούτε το μετά .Αιώνιες αγάπες με όρκούς οτι βρηκαν το ιδάνικό τους , να κερδίζεις με την αξία σου τον σεβασμό και την μονιμότητα σε μια δουλεία και ανιδιοτελης φιλίες να πιστέψω ? Θα πιστέψω....Θα ελπίσω.....Πως αλλίως θα πάω μπρόστα?...
Με τρόμαξαν τόσο πολύ όσα έγιναν ... δυνατή ,χαμογελαστή και με μια πάντα καλή δικαιολογία για όλες τις καταστάσεις πέρασα το χρόνο αυτό .. όταν έκλεινε η αυλάια και τελείωνε η παράσταση για τους εξω με έπνιγαν όσα προσπαθούσα να ζωντανεψω και ήταν ήδη νεκρά.. όσα ήθελα να πολέμισω μα φόβομουν τους πολέμούς..
Τα κατάφερές όμως μικρό μου .. που δεν είσαι πια τόσο μικρό γιατί περίμενε -περίμενε και ήλπιζε- ήλπιζε πέρασαν τα χρόνια..όχι οτι νιώθω μεγάλη ,είμαι υπέυθηνη πια για τις επιλογές και τις πράξεις μου ..
Είμαι ακόμη δική μου και αυτό είναι το πιο σημαντικο !Οι νεράιδούλες μου είναι ζωντανές ,η ψυχή μου ίδια ,τα παραμυθάκια μου όλα μέσα μου χαμογελούν .. ήρεμη πια κοιτω τα περάσμενα απο μακρυά και δε μετανιώνω για τιπότα..άλλωστε όπως λέω συχνά..Οσα περάσαμε στη ζωή μας μας έχουν κάνει τους ανθρωπούς που είμαστε σήμερα..δε νομίζω να διακυνδινευα να αλλάξεί αυτό...
Μια καλημέρα και σε αυτή την Κυριακή . . .