Πέμπτη, Απριλίου 29, 2010

Πρόσεχε.....''Χαμόγελο''


Επιμένεις . Συνεχίζείς να περιμένεις ..
Προσπαθείς να διώξεις τις κακές σκέψεις ..
Πετας κουβάδες με φωτεινά χρώματα στις ώρες σου ,
να πάψουν να είναι γκρι ,μουντές ..

Παιρνεις βαθυες ανάσες ,φυλακίζεις τη θλίψη μέσα σου,
φοράς το πιο μεγάλο σου χαμόγελο και βγαίνεις ..
Πίνεις , συζητάς πάντα με χαμόγελο .
Βαζεις και πολύ ρούζ να φαινεσαι πιο φρέσκια ..

Λες αστεία ,όλοι γελούν ,γελάς και εσυ
Πολλά μάτια πάνω σου παντα ''προσεχε ,χαμόγελο''
σου ψυθιριζει κατί μέσα σου..μη ξεχνιεσαι ..
ρουφας με μανία το τσιγαρο,να ξεκουραστουν να χείλη σου..

Η ματιά σου τρέχει ,κοιτά πιο πέρα απο τις είκονες
κάπου χάνεται ..σβηνονται όλα είκόνες ,ήχοι..
Στα αυτια σου έρχετε μόνο ενας ήχος..της καρδιάς..
Το μυαλό ξαναρχίζει να λειτουργει..φωνάζει..
''Πρόσεχε ,χαμόγελο''!

Τετάρτη, Απριλίου 28, 2010

Η μοναξία είναι απο Χώμα

Τι θα πει να φύγω μακριά σου για να γλιτώσω?
Δεν είναι ζήτημα τόπου το φευγιό.
Να γλιτώσω δηλαδή από τι? Από την αγωνία μου να γλιτώσω, από τον πόνο μου να γλιτώσω. Με τσούζει το μάτι μου και το βγάζω να μην τσούζει. Κι ύστερα τι?
Κι ύστερα τι? Λέει όλη μου η ύπαρξη σήμερα έτσι όπως περπατά σε ανοιξιάτικο χωματόδρομο κι επιστρέφει. Τι? Κι επιστρέφει.

Στάθηκα δειλός, κατουριόμουν πάνω μου, σα λαγός τόβαζα στα πόδια. Είναι ύψιστη δωρεά ο πόνος μάτια μου. Τα πιο σπουδαία μετά από πόνο κερδίζονται κι η διεισδυτική λεπτή όραση μέσα από πόνο ανατέλλει.
Η χαρά να σ'έχω ζητά για τίμημα την αγωνία μου. Έρχομαι να στην ξαναδώσω. Το μέγεθος της χαράς καθορίζει το μέγεθος της αγωνίας. Είναι δίκαιο το αποδέχομαι. Η ηδονή να σ'αγγίζω ζητά για τίμημα τη ζωή μου. Στην φέρνω. Αξίζει! Αξίζει! Κι έρχομαι. Ρίζα ζωής είναι ο πόθος μου.

Πυρήνας κόσμου που πάλλει καυτερός, πορφυρός, πληγή γέννας και γεννά κόσμους. Είμαι ριζωμένος σε σένα απ' όταν σε γνώρισα και δεν γίνεται να ξεριζωθώ............
...........Ο πιο μοναχικός δρόμος στον κόσμο αγάπη μου που μ έπαιρνε μακριά σου είναι δρόμος κυκλωτός κι επιστρέφει πάλι σε σένα.
Οδοιπορώ μακριά σου προς κοντά σου απ'την στιγμή που γεννήθηκα. Τρομάζω, στέκομαι κι αναρωτιέμαι : Ποια είσαι? Χωρίς να πάψω να έρχομαι..."
(Μαρω Βαμβουνάκη)

Πέμπτη, Απριλίου 22, 2010

Ενας Πολεμιστής . . .


Ένας πολεμιστής εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για να μάθει.

Οι αποφάσεις του λαμβάνονται με θάρρος, νηφαλιότητα και καμιά φορά με μία δόση τρέλας.Δέχεται τα πάθη του και τα ζει έντονα…

…χωρίς έμπνευση και εμπειρία, δεν υπάρχει εκπαίδευση που να φέρνει αποτελέσματα.

Ένας πολεμιστής δεν περνάει τις μέρες του προσπαθώντας να παίξει το ρόλο που επέλεξαν άλλοι γι’ αυτόν.

Για να πιστέψει στο δρόμο του,δεν έχει ανάγκη να αποδείξει πως ο δρόμος του άλλου είναι λανθασμένος.

…στον πόλεμο και στον έρωτα δεν είναι δυνατό να προβλεφθούν όλα.

Ένας πολεμιστής του Φωτός μοιράζεται τον κόσμο του με εκείνους που αγαπά.

Ένας πολεμιστής του Φωτός διατηρεί πάντα την καρδιά του άδεια από το συναίσθημα του μίσους.

…ξέρει πως το ένστικτο είναι το αλφάβητο του Θεού και συνεχίζει να ακούει τον άνεμο και να μιλάει με τα αστέρια.

Είναι διάφανος στις πράξεις του και μυστικοπαθής στα σχέδιά του.

Ένας πολεμιστής δεν επιτρέπει στον εαυτό του να τρομάξει όταν ακολουθεί αυτό που έχει ανάγκη .Χωρίς αγάπη, αυτός δεν είναι τίποτα.

Αδικίες συμβαίνουν.Όλοι μπλέκονται σε καταστάσεις που δεν τους αξίζουν…

Αυτός γνωρίζει πως από τις μάχες που έδωσε στο παρελθόν πάντα έμαθε κάτι. Κι όμως, πολλά απ' αυτά τα μαθήματα έκαναν τον πολεμιστή να υποφέρει περισσότερο απ' όσο ήταν απαραίτητο. Αρκετές φορές έχασε τον χρόνο του πολεμώντας για ένα ψέμα. Και υπέφερε γι' ανθρώπους που δεν ήταν άξιοι της αγάπης του. Οι νικητές δεν επαναλαμβάνουν το ίδιο λάθος. Γι' αυτό ο πολεμιστής διακινδυνεύει την καρδιά του μόνο για κάτι που αξίζει τον κόπο.

Οι πραγματικοί σύντροφοι ενός πολεμιστή βρίσκονται πάντα στο πλευρό του,τόσο στις δύσκολες,όσο και στις ευνοϊκές στιγμές.

Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες είναι απαραίτητο να δράσεις και άλλες κατά τις οποίες πρέπει απλώς να υπομείνεις.

Ο πολεμιστής γνωρίζει πως ένα μεγάλο όνειρο αποτελείται από ένα σωρό διαφορετικά πράγματα,ακριβώς όπως το φως του ήλιου είναι το σύνολο εκατομμυρίων ακτινών.

Ο πολεμιστής του φωτός γνωρίζει πως κανείς δεν είναι ανόητος και πως η ζωή είναι η δασκάλα όλων, όσο καιρό κι αν απαιτεί αυτό.
Αυτός δίνει πάντα τον καλύτερο εαυτό του και περιμένει το καλύτερο από τη ζωή. Επιπλέον, γενναιόδωρα, προσπαθεί να υποδείξει σε όλους τις δυνατότητες του.
Κάποιοι σύντροφοι σχολιάζουν: "Υπάρχουν άνθρωποι αχάριστοι".
Ο πολεμιστής δεν αφήνει να τον αποθαρρύνουν. Και συνεχίζει να παρακινεί τον πλησίον του, επειδή κι αυτός είναι ένας τρόπος να κεντρίζει τον εαυτό του.

Τετάρτη, Απριλίου 14, 2010

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΕΝΑ


Σοῦ εἶπα:
- Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
- Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες।

(Κική Δημουλά -Ποιηση)

Τρίτη, Απριλίου 13, 2010

..και όταν πέσουν οι μάσκες..?

Καμιά φορά …ξαφνικά κοιτάς γύρω σου και έχουν αλλάξει όλα ……?.......
Όχι βέβαια … καμιά φορά κοιτάς γύρω σου και βλέπεις όσα ήταν πάντα εκεί και εσυ δε τα έβλεπες ..κοιτάς τους ίδιους ανθρώπους που μέχρι χθες γελούσες μαζί τους , έκανες παρέα ,έκανες πράγματα , τους πιστευες η ίσως και να τους θαυμαζές …. αλλά δεν τους γνωρίζεις πια … Είναι σαν να σου τους σύστησαν μόλις..
Σε κάποιους έπεσε η μάσκα κατά λάθος και δε πρόλαβαν να τη φορέσουν πριν τους δεις ..
Σε κάποιους την τράβηξε κάποιος απότομα..( αυτοί μπορεί και να κοκκινίσουν από ντροπή και καλά) .
Σε κάποιους άλλους τη σήκωσες εσύ ο ίδιος δειλά να δεις τι έχει από κάτω…
Μα με όλους ένιωσες το ίδιο πράγμα … μια τόσο βαθιά απογοήτευση ..το ίδιο γκρέμισμα ..Τι σημαίνει πια Άνθρωπος ρε παιδιά ,τι ? Με ποια λογική και με ποια ηθική σας βολεύει ανάλογα με τον τρόπο της ζωής σας και το φύλο σας φυσικά να βαδίζετε ?
¨Έχω αρχίσει και μισώ εμένα με όλα αυτά .. εμένα και τον ηλίθιο τρόπο που μεγάλωσα ..πρέπει να με μισήσω για να μην αρχίσω και με λυπάμαι και με σιχαθώ τελείως πια .
Βαρέθηκα να δικαιολογώ τα αδικαιολόγητα , βαρέθηκα να απογοητεύομαι ,βαρέθηκα να προσπαθώ να βρω τι ψυχολογικά έχει ο καθένας .. ¨Όλοι λειτουργούν Κατά το Κ@υλούν’’.. Ούτε δικαιολογίες ,ούτε ψυχολογικά ,ούτε τίποτα ρε .. Ποιόν δουλεύεται πια ? Εμείς δεν έχουμε ψυχολογικά ? Εμάς δεν μας έχουν πονέσει ,εμείς δεν έχουμε χίλιους δυο λόγους να γίνουμε πιο μ@λ@κες από εσάς ? Μόνο δικές σας είναι οι βρώμικες επιλογές θαρρείτε ?
Λες και η ανιδιοτελής αγάπη σας περιμένει όλους λίγο παρακάτω .Σε κάτι νέο …Λες και δε θα γίνει μετά από λίγο καιρό παλίο το κάθε νέο που μπορεί να έρθει σήμερα .. Η απόλυτη κατάντια της αγάπης ,των σχέσεων ,του έρωτα ,της οικογένειας .. Χρυσή η εποχή μας από όλες τις απόψεις ….
Και όποιος κατά τύχη δεν έχει εναρμονιστεί πλήρως με το πνευμά ?Να παει να γ@μηθει κ αυτός με όποιον να ναι , όπου να ναι ,ότι είδους σχέση η δεσμευση και αν έχει στη ζωή του .. είναι το μόνο που θα θεωρείθει άξιο λόγου για τους πολλούς και θα τον ανεβάσει και σε προσωπικό επίπεδο ..
Και αν μιλώ άσχημα σήμερα , χρησιμοποιώντας κακές λέξεις και είμαι μέσα στη μαύρη μαυρίλα … Συγχωρέστε με και ας μου πει κάποιος σε τι πρέπει να ελπίζει η κάθε νέα , ελεύθερη κοπέλα και ποια πρότυπα μπορεί να έχει πια ? Ο κάθε νέος ελεύθερος άνθρωπος με ένα ίχνος ανθρωπιάς και ρομαντισμού …


Τετάρτη, Απριλίου 07, 2010

Χωρίς τίτλο

Έρχεσαι πάλι……παλιά χαιρόμουν και καμάρωνα όταν ερχόσουν…Δε χαίρομαι πια…

Έκανα τα στραβά μάτια τόσες μέρες..λες και θα σε απέφευγα ..

Από χθες μου κόλλησες πάλι στο μυαλό..Ξύπνησα σήμερα με ένα βάρος …ασήκωτο …κάθισα ξαπλωμένη και σκεφτόμουν…Καθέ χρόνο μου… Εσυ με έριξες τόσο άραγε??Μόνο λάθη μέτρησα..Λάθος επιλογές ,λάθος κινήσεις ,λάθος άνθρωποι…λάθη-λάθη-λάθη……και πέρασαν τα χρόνια φιλαράκι μου ..πέρασαν και είμαι ένα λάθος που ακόμη υπάρχει….ετσι λέω δηλαδή …ότι υπάρχω….

Πώς να το κρύψω πια ότι μεγάλωσα ? με νοιάζει για τους άλλους…..απο εμένα πως θα το κρύψω?Μεγάλωσα …….και μυαλό ως φαίνεται δε θα βάλω ποτέ ……

‘’Θα μεγαλώσεις και θα σκληρύνεις’’

‘’θα συνηθίσεις

‘’Η ζωή θα σε κάνει να δείς με άλλα μάτια।…’’

Αυτά και άλλα τόσα που άκουσα χιλιάδες φόρες τριγυρνούν στο μυαλό μου…

Με κορόιδευαν για να νιώθω καλύτερα ?Η έπρεπε να έχω αλλάξει και έχω μείνει πίσω..?

Φοβάμαι να κοιτάξω πίσω,φοβάμαι να κοιτάξω μπροστά…φοβάμαι όταν σκέπτομαι το τώρα….Εχω πίασει τόσες φορές τον εαυτό μου τελευταία να φοβάται να χάρεί,να έλπισει ..

Δε θα ζητήσω να μου φέρει τίποτα αυτός ο χρόνος ….Δε θα κάνω ευχές……

Θα περιμένω απλά…