....

...απο τις πιο άσχημες στιγμές της ζωης του ανθρώπου....
Οταν ο Ερωτας ...γίνετε Αγάπη...
...Ενας άνεμος ειναι η αγάπη , σαρωτικός
,ικανός να τα διαλύσει ΟΛΑ..
Οτι εχτισές,οτι υποσχέθηκές σε εσένα τον ίδιο ,
με ενα φύσημα του καταρρέει....
Γινάν μικροί οι άνθρωποι Θεε μου..
& Εσυ....
Μιλάς συνέχεια για αγάπη...

Αναζητούμε συνεχώς την αλήθεια …. Η έλξη ανίκητη …..κάνουμε πως αδιαφορούμε , πως την γνωρίζουμε , μα πατάμε το γκάζι όσο πάει κ όταν τη δούμε ; πιο δυνατά … πέφτουμε πάνω της σαν μανιακοί ,ηθελημένα η μη η σύγκρουση μετωπική….

Λίγες είναι οι φορές που είναι λυτρωτική … Συνήθως είναι σαν πέτρα που στην κρεμούν ξαφνικά στο λαιμό κ δε μπορείς να κουνηθείς , δυσκολεύεσαι να ανασάνεις …πνίγεσαι …..Δε μπορείς να καταλάβεις ,μπερδεύεσαι ,τι είναι αλήθεια κ τι ψέμα , που ξεκινά κ που τελειώνει η λογική …………. ;

“Ει, εσυ…… Είσαι εδώ ; Άκουσες ; Είδες ;”

Είναι σαν να ζούσες καταστάσεις κ γεγονότα χωρίς να είσαι εκεί…. Σαν να τα είχε γεννήσει όλα η φαντασία σου, σαν να είχες ντύσει τα πάντα με το πέπλο των επιθυμιών σου …

Και τώρα ;……. Ξύπνησες , η θα την ντύσεις ξανά με το πέπλο των δικαιολογιών σου /τους…..;……….

“ Να σου πω κάτι …..Η αλήθεια έχει μια οπτική γωνία μη γυρνάς γύρω της ,δε θα αλλάξει κάτι πια , ότι κ αν της βάλεις ’’

..Πονούσε η βρόχη....

Μου ταιριάζει η μέρα σήμερα…
Βρέχει τόσο πολύ από το πρωί , από το κρεβάτι άκουγα τον αέρα να χτύπα με δύναμη τη βροχή στο τζάμι ..Και δεν ήθελα να σηκωθώ ..Δεν ήθελα να ξεκινήσει η μέρα … Σηκώθηκα όμως ,ετοιμάστηκα ,βγήκα στο δρόμο κ εκεί η βροχή ξαναχτυπούσε τα τζάμια του αυτοκινήτου… και με πονούσε ,το πιστεύεις ??Με πονούσε η βροχή σαν να ήμουν το τζάμι…
Κολλημένη στη κίνηση του δρόμου κοιτούσα τον ουρανό… πάντα όταν βρίσκομαι σε απόγνωση κοιτώ τον ουρανό …Βλακωδώς ,ποτέ δε βρήκα καμιά λύση εκεί πάνω…
Νιώθω τόσο πληγωμένη ,φοβισμένη ,θυμωμένη ,σαστισμένη όσο μαθαίνω τον κόσμο και τη ζωή και όλα , όλα τα σκατά που μαθαίνω …Νιώθω τόσο ηλίθια και τόσο μόνη…
Απλά μαθαίνω τον κόσμο ακόμη ..Έτσι είναι ο κόσμος ??