..Εκεί στα φώτα..

Κάθομαι στο μπαλκόνι μου όπως όταν ήμουν μικρή …..

κοιτάω εκεί…στα φώτα της πόλης … νιώθω και πάλι ‘εκείνη η μικρή’ που περνούσε τα βράδια της στη γωνία του μπαλκονιού της κάνοντας όνειρα ,γεμάτη αισιοδοξία ….της έλειπαν οι άνθρωποι τότε και πίστευε/ήλπιζε ότι κάπου εκεί στα φωτά είναι εκείνοι που θα την νιώσουν ,που θα την ακούσουν…που θα έρθουν για να μείνουν …για να την αγαπήσουν κ να αγαπηθούν...και δε θα φοβόταν πια…

Χάιδευε τη μοναξιά της και χαμογελούσε….προσωρινή της φίλη την έλεγε…και επειδή κανένας τότε δεν μπορούσε να δει πίσω από το ανδρείκελο που είχε φτιάξει για να τους ξεγελά, την αποζητούσε συχνά…ένιωθε καλύτερα μαζί της…θεωρούσε σαν μικρή που ήταν , ότι είχε πολλά να κρύψει …. τη βοηθούσε και το παραμύθι με τα φώτα ……Κάποτε θα ερχόταν….θα ήταν εκείνος.. Ιππότης της? Θα ήταν οι καλοί καρδιακοί φίλοι που θα αποκτούσε …..θα …θα …..θα……..

Πέρασαν τα χρόνια….δεν είναι τραγικά πολλά τα χρόνια που πέρασαν….τραγικό είναι ότι δεν ήρ8ε κανένας για να μείνει…τραγικό είναι ότι η μικρή μου πίστεψε σε πολλούς ‘’περαστικούς…..τραγικό είναι ότι άρχισε να καταλαβαίνει ότι η μοναξιά δεν θα ήταν η ‘προσωρινή της φίλη ‘…τραγικό δεν είναι ότι ακόμη πιστεύει…??

Τα φώτα φωτίζουν ακόμη πολύ…μην είναι και πιο πολλά πια….η μοναξιά είναι η μόνη καρδιακή φίλη που της έμεινε …όσο για τον Ιππότη ??Κάλπικος...άλλαξε κάποιες - λίγες μορφές και μετά πούλαγε την ‘’Πριγκίπισσα’’ του…….εκείνη πάντα γυρνούσε στο μπαλκόνι με τα φώτα…και εκείνος χανόταν μέσα σε σκοτάδια….

Στο μυαλό μου τριγυρνούν τα τραγούδια από εκείνες τις βραδιές…..

Εκεί στα φώτα . . .

έβρισκε η νύχτα τα σημάδια της τα πρώτα

είχα ξεμείνει από τσιγάρα και συμπόνια

κι εσύ με κέρασες καπνό μ' ένα φιλί ….