Η ''τσουλήθρα''

Εχω αρχίσει και κατεβαίνω εδω και καιρό ..
Στην αρχή προσέκτικα ,ενα –ενα τα σκαλιά...
Τωρα τελευταία ‘’παιδικά’’...σαν να κάνω τσουλίθρα....
Θυμάμαι ενα κοριτσακί όταν ήμουν μικρή ,σε κάποια παιδική χαρά...έκανε τσουλήθρα και στο τέλος της ,κάπως, δε θυμάμαι πως, γύρισε ανάποδα και χτύπησε το κεφαλάκι της σε μια πέτρα τεράστια που ήταν κάτω,έτρεξε η μαμά της την σήκωσε και έφυγαν τρέχοντας....
Ε,σε αυτή...στην ίδια τσουλήθρα είμαι και εγω....άλλα δε θέλω τη μαμά μου κοντά..κανέναν δε θέλω..θα πρέπει να σήκωθώ μόνη ...Οσο μόνη είμαι ...
Τη φοβάμαι τη μοναξιά..απο μικρή την φοβόμουν..πιο πολύ απο τους ήχους στο σκοτάδι που με έκαναν να τρέμω ... η σκέψη πως θα έμενα μόνη ...
Ακόμη και με πολλόυς ανθρώπους γύρω μου ένιωθα μόνη ...σαν να ήμουν το καράβι και οι γύρω μου ξέρες που χαζοσυναντούσα στη μέση των ωκεανων...εγω στο μυαλό μου όμως είχα λιμάνια ...σίγουρη στεριά...
Βαριέμαι ,βαριέμαι να θυμάμαι τι πίστευα και τι ήλπιζα τόσα χρόνια...Η ζωη μου έχει αποδείξει ποικιλοτρόπως οτι ημουν και είμαι απλά μια ηλίθια ,αποτυχημένη παραμυθατζού।Το κοριτσάκι που ανεβαίνει πάνω σε τσουλήθρες που έχουν πέτρες στο τέλος τους και πέφτει πάντα με το κεφάλι...φυσικά χτυπά...δεν έχει όμως άγνοια κυνδυνου πια...ειναι αυτο που λέμε...αδιόρθωτο !